Dopóki mamy twarze recenzja

Opowieść ta jest reinterpretacją mitu o Psyche i Erosie. Informację o tym znajdziemy w podtytule angielskiego wydania tej ostatniej powieści C.S.Lewisa. W polskim wydaniu znajdujemy to wyjaśnienie dopiero w posłowie. Autora znamy przede wszystkim z sławnego cyklu "Opowieści z Narnii". Tak samo tamta powieść, jak i jego ostatnia książka, przepełnione są refleksjami związanymi z ludzkim powołaniem, wiarą i odkupieniem.
Reinterpretacja mitu nie oznacza, że znajdziemy go w powieści w niezmienionej formie. Wręcz przeciwnie. To historia głównej bohaterki czyli Orual, a nie jej siostry Psyche, która w mitologicznych przekazach jest główną postacią w tej przypowieści. Choć koniec mitu wyznacza także koniec losów Psyche, to losy Orual są zupełnie inne.
Nie jest ona zawistną siostra, która zobaczywszy bogactwa, doprowadziła do krzywdy siostry. Orual odmówiono daru zobaczenia tego co widziała Psyche. Orual musi więc uwierzyć, choć nie widzi. Tak samo jest przecież z naszą wiarą. Ta jedna zmiana powołuje lawinę i zmienia bieg całej historii, przez co wydaje mi się ona o wiele ciekawsze niż mit o Psyche i Erosie w swojej pierwotnej wersji. Jest też o wiele mroczniejsza i budzi w nas większą trwogę niż mit. Ungit to nie piękna kobieta, lecz czarny kamień w najmroczniejszej części świątyni. Czasem można w nim dostrzec twarz, ale prawie zawsze krew ofiar spływa po jego krawędziach. Psyche widzi Szarą Górę jako dom pięknego boga, za to Orual dostrzega łańcuchy, którymi przykuwa się ofiarę do drzewa aby nie uciekła gdy przyjdzie ją pożreć Cień Bestii.

Dla kogo jest ta książka ? Z całą pewnością dla miłośników greckiej mitologii. Orual bliżej do żołnierza niż księżniczki, dlatego bliskie jej będą bitwy i zapobieganie zgubnym skutkom intryg dworskich. Krwawa bogini Ungit to tylko kolejne wcielenie greckiej bogini Afrodyty. Jest to powieść refleksyjna, ale nie zabraknie w niej dobrej akcji i chwil pełnych napięcia. Nie zabraknie też postaci na zawsze zapadających w pamięć. W poszukiwaniu odpowiedzi udamy się wraz z Orual w miejsca tak mroczne, gdzie już nic nie jest pewne, a rzeczywistości nie można odróżnić od snu. Jak wyjaśnia nam sam autor ten mit jest tutaj jedynie "źródłem, a nie wzorem". Nikt tak pięknie nie ożywia mitów i nadaje im nową formę jak C.S.Lewis.
Serdecznie polecam !
Moja ocena : 8 /10