Blizny przeszłości recenzja

Mogłabym powiedzieć: „uff, wreszcie skończyłam” ale to nie byłoby ani szczere, ani zgodne z prawdą.
Miałam długą przerwę w czytaniu książek p. Mirek i po kilku latach sięgnęłam właśnie po „Blizny przeszłości”. Zachęcona opisem okładkowym, tajemniczą okładką i rekomendacjami, że to nieco inny nurt w jej obyczajowej dotychczas twórczości, zaczęłam czytać.
Początek był potwornie trudny. Nuda, nuda, nuda. Przez wiele, wiele stron, rozdziałów, nie czułam nic. Kompletnie nic. Odkładałam książkę wręcz z ulgą i nieszczególnie chciało mi się do niej wracać. Gdyby nie fakt, że w moim uporządkowanym świecie nie ma miejsca na porzucone książki pewnie bym ją odłożyła w kąt z nadzieją na rychłe o niej zapomnienie. Ale mam tego pecha, że należę do ludzi zdeterminowanych, podchodzących zadaniowo do spraw podjętych i doprowadzających je do końca, tako było i teraz. Doczytałam. I dobrze. Jakąś małą iskierkę zainteresowania poczułam około 14, 15 rozdziału. Wtedy zrobiło się już gęściej od poszczególnych wątków, nitki zaczęły się jakoś tam splatać, nadal nic znaczącego, ale poszło do przodu. Pewnych rzeczy domyślałam się zanim zostały powiedziane. Tak naprawdę, początkowo jedynym co mnie pchało dalej z czytaniem, była rozwijająca się relacja Michała i Majki. I bynajmniej nie chodzi mi tu o jakiś wątek romansu czy erotyki, bo takowego nie ma, ale mam na myśli ich rodzącą się więź, koleżeństwo, przyjaźń, czy jak to tam nazwać. To było bardzo ożywcze.

To co dostajemy od samego początku fabuły to duszna, naszpikowana tajemnicami, skrywanymi brudnymi sekretami atmosfera małego miasteczka. Mieścina, w której wszyscy się znają, w której każdy ma swój brudek za uchem, gdzie żona ma tajemnice przed mężem, a domy są pełne przemocy i ukrytych pretensji. I gdzie wszyscy odwracają wzrok. Jakież to bardzo polskie. Jakież to bardzo typowe. Poznajemy kilka osób liczących się w tej społeczności: zakompleksiony pseudo-karierowicz w schyłku życia zawodowego, komendant Mirski, towarzyszący mu leniwy i niezbyt bystry Jóźwiak, a na dokładkę trzęsący całym miasteczkiem burmistrz Karboski. Wszyscy żyją strachem, że pojawienie się w mieście Majki, córki dawnego, zamordowanego komendanta, może obnażyć wszystkie ich zaniedbania. Każdy ma swoje rozterki i z góry liczy straty jakie może mu przynieść ewentualne odkrycie prawdy. Autorka ładnie pokazała bardzo zaściankowe myślenie i postępowanie bohaterów, których jedynym celem jest zachowanie swojego dotychczasowego status quo. I to za wszelką cenę. I w dużej mierze większa część fabuły skupia się na analizach motywów bohaterów, ich rozterek i analizie ryzyka wpadki. Było to mocno nużące, zważywszy że nie przybliżało ani trochę podłoża ich strachu. Jakąś małą iskierkę zainteresowania poczułam około 14, 15 rozdziału. Wtedy zrobiło się już gęściej od poszczególnych wątków, nitki zaczęły się jakoś tam splatać, nadal nic znaczącego, ale poszło do przodu. Pewnych rzeczy można się domyślić zanim zostaną powiedziane. Tak naprawdę, jedynym co mnie motywowało do czytania, była rozwijająca się relacja Michała i Majki. I bynajmniej nie chodzi mi tu o jakiś wątek romansu czy erotyki, bo takowego nie ma, ale mam na myśli ich rodzącą się więź, koleżeństwo, przyjaźń, czy jak to tam nazwać. To było bardzo ożywcze.

Jak wspomniałam, cieszę się, że moje uporządkowanie doprowadziło mnie do końca tej powieści bo ostatecznie jestem zadowolona z lektury. Końcówkę czytałam naprawdę z dużym przejęciem. Oczywiście nic się nie wyjaśnia ale ja mam to szczęście, że nie muszę oczekiwać na część drugą, bo już jest dostępna, tak więc zmykam czytać dalej :)

Aha, stylu nie oceniam bo powieści p. Mirek zawsze charakteryzowała pewna jakość. Gładkość, porządność, elegancja, uładzenie.