Bliźnięta z lodu recenzja

W sumie to nie wiem co na sam początek napisać o tej książce. Wywołała we mnie tak dziwne emocje że kiedy o niej pomyślę nadal czuję się dziwnie. Ale muszę dodać, że wywarła na mnie ogromne wrażenie.

S. K Tremayne to jeden z pseudonimów brytyjskiego pisarza i dziennikarza, który znany jest również jako Tom Knox czy Sean Thomas. Specjalizuje się w thrillerach religijnych i archeologicznych.

Głównymi bohaterami są małżonkowie Sara i Angus Moorcroft. Małżeństwo przeżyło ogromną tragedię, stracili jedną z córek bliźniaczek o imieniu Lydia. Po śmierci córki Angus popadł w alkoholizm i stracił pracę a cała rodzina tonęła w długach. Rok później wspólnie z jedyną córką, Kristie, wyprowadzają się ze swojego domu w Londynie na małą wyspę, którą Angus otrzymał w spadku po swojej babce. Wyspa ta znajduje się w archipelagu Hebrydów Wewnętrznych, kiedys zapomnianych, teraz bardzo rozchwytywanych przez ludzi, którzy chcieliby na nich zamieszkać. Bo kto nie chciałby mieszkać w otoczeniu niczym nie zakłóconej przyrody i pięknych widoków?

Na odziedziczonej wyspie czeka na nich stary dom, który trzeba wyremontować. Dzięki tej wyprowadzce małżonkowie czują, że mogą wreszcie zacząć od nowa, od początku.

Tutaj jednak rodzą się pytania :

Czy po tak traumatycznym przeżyciu uda się rodzinie stanąć na nogi?

Co czeka ich po przeprowadzce na kompletnie nieznane miejsce?

Po kilku dniach od dotarcia na wyspę jedyna pozostała przy życiu córka oznajmia, że w rzeczywistości... jest tą córką, która zmarła. Twierdzi też, że rodzice się pomylili w tworzeniu, która z bliźniaczek umarła.

I wtedy zaczynają się dziać niesamowite zdarzenia które dzieją się na tle zapierającej dech przyrody oraz w świetle latarni morskiej wyspy Torran.

Nie od dziś wiadomo że bliźnięta mają ze sobą silną więź. Wobec tego czy rodzice faktycznie mogli się pomylić? Moim zdaniem niemożliwe jest to żeby bliźnięta były aż tak do siebie podobne. A może bliźniaczka wymyśliła sobie, że jest swoją zmarłą siostrą. W końcu to dla niej też było ekstremalnie mocne przeżycie i tym próbuje uzyskać uwagę rodziców, którzy skupili się na swoim cierpieniu. I jest jeszcze jeden fakt, dlaczego rodzice mają swoje "ulubione" dziecko? To tak jakby było ono jakimś pupilem, zabawką a przecież każde dziecko rodzic powinien kochać tak samo.

Moorcroft'owie po przeprowadzce przeżywają niepokojące wydarzenia,to jest niezaprzeczalny fakt. Mimo że wyspa Torran jest zamieszkana przez innych mieszkańców, to domy są od siebie oddalone. Sarah czuje się samotna i trochę sparaliżowana strachem.

Mieszkańcy wyspę nazywają "cienkim miejscem" na której można spotkać duchy. To taka metafora jakoby wyspa była na granicy z tym drugim światem. Czy faktycznie wyspa jest nawiedzona?

Jak już na początku pisałam, miałam dość dziwne uczucia czytając historię o bliźniaczkach. Mrozi krew w żyłach, to napewno. Przez opisane w książce tło pogodowe i przyrodnicze , które towarzyszy dziwnym wydarzeniom w domu Moorcroft'ów jest dość psychodeliczne. I chyba to wywołuje te dziwne uczucia. Dodając do tego historię, w której ginie dziecko, ciągłe kłamstwa, ukrywanie prawdy i żadnych rozmów między Sarah i Angusem, mamy, z ręką na sercu, idealny thriller na burzową noc.