Błękitnokrwiści recenzja

Patrząc na tę książkę na półkach w Empiku można by rzec - kolejna głupia opowieść o wampirach. Ja jednak zdecydowałam się ją przeczytać i stwierdziłam, że wcale taka zła nie jest.

Wampiry to w świecie przedstawionym przez Panią de la Cruz to śmietanka towarzyska. Prawdziwa elita. Okropnie bogata, mająca władzę i specjalne przywileje. Nie zadająca się ze zwykłymi śmiertelnikami, ale także nie groźna dla słabszych od siebie. Krwiopijcy z Manhattanu to upadłe anioły, które czekają na przebaczenie od Stwórcy. Oficjalnie nieśmiertelni, jednak ostatnimi czasy ktoś, zdaje się, chce to zmienić...

Czego dowiedziałam się ogólnie o wampirach jako istotach z tej książki? Nie boją się słońca (są nawet w większości opaleni (sic!)), a ich kły się wysuwają. Gdybym usłyszała, że będę mieć do czynienia z wampirami, które się opalają na słońcu, raczej powiedziałabym stanowcze NIE i wyśmiała książkę, wcześniej nie czytając. Ale tak się nie stało. I bardzo dobrze, bo historia ma potencjał. Wiąże się z zagadkowym wydarzeniem z przeszłości Ameryki (a co jak co, ale amerykańskie zagadki wywołują u mnie mały dreszczyk podniecenia), jest zajmująca, troszkę się można pogubić jak czyta się za szybko, ale koniec wszystko wynagradza. Przynajmniej w pierwszym tomie nie ma klasycznej 'love story', a do tego autorka funduje nam jedną parę krewnych, których relacje już od dawna odbiegają od ogólnie przyjętej normy.
Bohaterowie Melissie udali się pierwszorzędnie, nie są schematyczni (przynajmniej każdy posiada coś, co odracza go od natychmiastowego zaszufladkowania). A ja najbardziej nie lubię schematów. Poruszona kwestia przyjaźni, zaufania, przynależności do "paczek" oraz poszukiwanie własnej tożsamości, więc należą się brawa za pisanie z sensem i o czymś (nie na zasadzie - "Dawaj! Napiszę książkę!"). Język na dobrym poziomie, pomaga wciągnąć w świat przedstawiony - opisy rzeczowe, nie wybujałe. I ogromny plus dla Melissy za ucho do dialogów - większość książek na nich traci.
Jeszcze muszę wspomnieć o jednej rzeczy, mianowicie o oprawie graficznej. Okładka powala - kolorystyka i zdjęcie są przeboskie. Do tego dwie wkładki w środku z notką o autorce i fragmentem lektury, oprawa do kartek z pamiętnika Catherine Carver oraz: paginacja. Zaskoczyło mnie jeszcze jedno: to już druga autorka (pierwszą była Stephenie Meyer), która pisze o wampirach ORAZ słucha Muse. Zbieg okoliczności, czy Muse mają w sobie to coś? Ja jestem zdecydowanie za tą drugą opcją, sama ich uwielbiam, dlatego już dłużej się nie wahałam z przeczytaniem, gdy na pierwszej stronie zobaczyłam tekst piosenki "Time is running out"! Czytało się przyjemnie, chociaż nie mogłam pozbyć się uczucia że miejscami czytam fragmenty o wiele bardziej ucywilizowanej wersji "Plotkary". Co mnie jeszcze trochę drażniło? Niekończące się wyliczanki, z jakich sklepów postaci wyniosły ciuchy. Cóż, autorka musi lubić modę...