Błękitnokrwiści recenzja

Przyznaję się bez bicia - jestem dorosłą kobietą czytającą urban fantasy dla młodzieży. Nie widzę w tym nic zawstydzającego. Przez moje ręce przelatywały, przelatują i na pewno będą przelatywać jeszcze tego typu książki. Nic nie poradzę na to, że przy takiej literaturze moja głowa odpoczywa.

Błękitnokrwiści to dosyć ciekawy gatunek istot. To wampiry, które odradzają się co jakiś czas, przechodzą w stan spoczynku, nigdy nie umierają, bo czy widział ktoś kiedyś wampira odchodzącego do krainy wiecznego spoczynku? No właśnie. Ale okazuje się, że jest coś co może wampira zabić. Totalny szok! Srebrnokrwiści to stwory wysysające z wampirów nie tylko ich krew, ale także duszę, wszystkie wspomnienia i umiejętności. Zgroza dla błękitnokrwistych. I nie tak łatwo ich pokonać. Bohaterowie książki to - oczywiście - atrakcyjne wampiry, yhm. Wyglądają jak nastolatki, ale oczywiście są zdecydowanie starsi, wspomnieniami sięgają bardzo daleko. Żyją sobie na Manhattanie, uczęszczają do prestiżowej szkoły średniej i żyją jak królowie. Tylko Schuyler się na tym tle wyróżnia - nie jest typowym odradzającym się wampirem.

Treściowo nieźle, fajnie otwarta furtka na kolejną część. Trochę za szybko toczy się akcja, człowiek nie ma czasu poznać postaci, a szkoda. Zdecydowanie początkowo drażniło mnie wymienianie znanych marek odzieży, kosmetyków, etc. Na szczęście tylko na początku było tego sporo. Zdarzyło się kilka literówek, co nadal mnie oburza. Przyznaję, nie jest to dzieło wysokich lotów, ale czytało się przyjemnie. Przyjemnie na tyle, że planuję w niedalekiej przyszłości sięgnąć po czekającą już na półce kontynuację [z nadzieją, że literówek będzie mniej]. Przyjemnie, ale bez szału jednak.