Błękitny zamek recenzja

 Lektura wpadła mi w ręce przypadkiem i miała być sposobem na zabicie nadmiaru wolnego czasu. Jako, że Lucy Maud Montgomery kojarzyła mi się, jak wszystkim pewnie, z postacią rudowłosej Ani z Zielonego Wzgórza, a ta lektura pomimo całej sympatii dla głównej bohaterki, piorunującego wrażenia na mnie nie zrobiła. Toteż i po "Błękitny zamek" sięgnęłam z ociąganiem. Spodziewałam się nudnej lektury, jakich wiele, ot przeczytać i zapomnieć, tymczasem stała się ona jedną z moich ulubionych powieści.
 
 Valancy Striling dobiega trzydziestki, wciąż mieszka z rodzicami i nie ma widoków na zamążpójście, co w jej czasach (lata 20. XX wieku) oznacza niemal wyrok śmierci. Z jej staropanieństwa solidarnie drwią bliżsi i dalsi członkowie rodziny. Jedyną odskocznią od problemów, jest dla dziewczyny wyimaginowany błękitny zamek, do którego ucieka w marzeniach. Tam może odgrywać rolę księżniczki i wyobrażać sobie przystojnych adoratorów. 
 Równie ważne w pozornie nudnej egzystencji starej panny, są książki, które często wypożycza z biblioteki. Interesują ją zwłaszcza pełne cudownych opisów przyrody książki Johna Fostera. 
 Bohaterka nie spodziewa się, że wkrótce w jej życiu nastąpi nieoczekiwany zwrot akcji i na jej drodze stanie miłość. Jednak walkę o szczęście po części uniemożliwi dziewczynie tragiczna diagnoza - według lekarzy pozostał jej tylko rok życia. 
 
 Autorka tworzy przekrojowy portret społeczeństwa, w którym tradycyjne wartości i konwenanse uniemożliwiają normalne życie. Nie mając nic do stracenia, myśląc o nieuchronnej śmierci, Valancy postanawia zerwać krępujące ją zasady, w cyniczny sposób demaskuje obłudę nadmiernego przywiązania do etykiety. 
 
 Powieść napisana jest w bardzo dowcipny, niekiedy sarkastyczny sposób. Opowiada o tym, co ważne dla każdego z nas - poszukiwaniu miłości i marzeniach, które mogą się spełniać. Warto też pamiętać, by mieć swój błękitny zamek, miejsce, w którym znajdziemy bezpieczne schronienie przed trudnościami prawdziwego życia.