Błękit szafiru recenzja

Podróże w czasie wydają się ciekawym urozmaiceniem codziennego życia i odskocznią od rzeczywistości. Sprawy jednak trochę się komplikują, gdy dobra zabawa zmienia się w walkę o przetrwanie. Trzeba uważać, żeby nagle, podczas lekcji historii, nie przenieść się do XIX-wiecznej Anglii, wzbudzając tym konsternację wśród uczniów. W końcu umiejętność znikania ot tak, bez wyraźnego powodu, do popularnych nie należy. A niesfornej szkolnej młodzieży raczej się nie wytłumaczy, że podróżników w czasie jest aż 12, że istnieje urządzenie zwane chronografem "napędzane" krwią, że Newton i nie tylko on chciał ujawnić wielką tajemnicę. Poza tym, trzeba dbać o maniery. I właściwy strój. A to kapelusz w stylu "wronie gniazdo", kolorowe rajstopy, fraki czy też suknia w kratę do kostek. Obowiązuje odpowiednia długość, byle się nadmiernie nie obnażać. Im więcej kolorów tym lepiej, zwłaszcza w wesołej epoce "rokoko". A co do manier, to sprawa priorytetowa. Przykładaj się do lekcji Giordano, bo napytasz sobie biedy. Jeśli mistrz ma rację, a nie bez powodu nosi ten tytuł, to za zły ukłon czy też dygnięcie w zależności od płci, machnięcie wachlarzem w niewłaściwą stronę albo nadepnięcie komuś na stopę podczas tańca już możesz byś skrócony o głowę. Etykieta obowiązuje zawsze i wszędzie. Przede wszystkim jednak trzeba uważać podczas eskapad w przeszłość na znanych czy też nieznanych osobników, którzy czyhają na Twoje życie. Z jeszcze nieodkrytych powodów próbują Cię zabić na wszelkie możliwe sposoby, więc jeśli nie potrafisz dobrze władać szpadą radzone jest salwowanie się ucieczką.

Taka niebezpieczna rzeczywistość dotyczy Gwendolyn, której w ciągu zaledwie paru dni zmienił się cały świat. Bo posiadając gen nie można już żyć jak dawniej, oddając się bezsensownym zajęciom. Trzeba poświęcić się sprawie i starać objawić tajemnicę. Z nieocenioną pomocą przystojnego Gideona.

Kerstin Gier to niemiecka pisarka, która stała się znana dzięki "Trylogii czasu". Nie jest to jednak jej debiut, w Polsce wydano jedną z jej wcześniejszych książek, "Z deszczu pod rynnę". Jej powieść z gatunku fantastyki, "Błękit szafiru", to kontynuacja bardzo dobrze przyjętej przez czytelników "Czerwieni rubinu".

"Błękit szafiru" to magiczna opowieść, od której nie można się oderwać, a przynajmniej nie z własnej woli. Za zasługą prostego w odbiorze języka czyta się, a właściwie pochłania, bardzo szybko i przyjemnie. Świetna historia doprawiona szczyptą humoru i ciekawymi postaciami. A akcja powieści rozgrywa się w klimatycznym Londynie. Niekiedy bawi, innym razem wzrusza swoją romantycznością. Wspaniała przygoda na jedne wieczór, chyba że uda nam się powstrzymać i zostawić część lektury na dzień następny. Gorąco polecam wszystkim czytelnikom, gdyż nie ma określonej grupy osób, którym "Błękit szafiru" przypadnie do gustu. Trzeba przekonać się samemu.