Angole recenzja

"Angole" Ewy Winnickiej to kolejna już książka o emigracji, która wpadła mi w ręce. Nie powinniśmy się jednak dziwić, skoro od czasu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, zaczął się masowy exodus. Dla niektórych była to jedyna szansa na pracę i godne życie, dla innych wykorzystanie swoich możliwości za dobre pieniądze i szersze perspektywy na rozwój osobisty. Nie wszyscy jednak osiągnęli swoje cele. Niektórzy boleśnie przekonali się, że nie wszystko jest takie, na jakie wyglądało z perspektywy biednego Polaka.

Autorka przeprowadziła rozmowy z Polakami mieszkającymi i uczącymi się w Anglii, najczęściej w Londynie. Znaleźli się tam emigranci w różnym wieku, statusie społecznym, ci, którzy osiągnęli sukces i ci, którzy niczego nie osiągnęli.

Jeden z rozmówców opisuje ekskluzywne szkoły, w których nie akceptują obcych. Nie tylko obcokrajowców, ale biednych Anglików również. Tylko sama elita brytyjska ma tam rację bytu. Niby XXI w., a nadal istnieje podział na kasty. Bogactwo nabyte nie liczy się. Niełatwo im zaimponować, ale czasami się udaje.

Dzięki rozmowom z emigrantami poznajemy mentalność mieszkańców Londynu. Stosunek do różnych codziennych spraw, do życia, małżeństwa, miłości, wychowywania dzieci. Rywalizacja w wielkich korporacjach nikogo nie dziwi, ponieważ i w Polsce to zjawisko występuje. Opisany jest dzień „korpoludka”. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś chce i może tak pracować, nie mając czasu na swoje życie, choćby na jego namiastkę. Większość to młodzi ludzie, którzy skończyli ekskluzywne szkoły.

Wśród rozmówców pojawiały się osoby, które walczyły o swoje prawa, zatrudnienie. Opisują uroki pracy w hotelach Hilton, przepychanki z szefostwem. Są tacy, którzy dzielą się swoim doświadczeniem w walce o swoje prawa. Udzielają porad, tłumaczą nowoprzybyłym obyczaje panujące w Anglii. Udzielają pomocy, kiedy służby socjalne chcą odebrać dziecko, kiedy bije konkubent, kiedy nie ma pieniędzy na opłacenie czynszu za mieszkanie.

Winnicka przeprowadzała wywiady z Polakami, którzy „odbili się” na obczyźnie i dobrze sobie radzą i takimi, którzy bez znajomości języka i kultury zostali oskarżeni o jakieś przestępstwo (np. o gwałt) i spędzili w więzieniu kilka miesięcy a nawet lat. Popadali w depresję. Każdy szczegółowo opowiadał o tym, co go boli albo co zachwyca. Samo życie.