The Love Hypothesis recenzja

Zazwyczaj nie sięgam po romanse. Zaintrygował mnie jednak koncept. Nieczęsto widzę, żeby fabuła osadzona była na uniwersytetach, z całą tą naukową otoczką. No cóż, skusiło mnie. Po lekturze jestem zdania, że nie było źle, ale mogło być lepiej.

To dobra książka na zrelaksowanie się. Było dość sympatycznie. Można było śledzić wątek zakochania głównej bohaterki z zainteresowaniem, czasami dużo frajdy sprawiały te drobne interakcje między nią, a jej obiektem westchnień. Były one na tyle stopniowo wprowadzane, że czekało się z niecierpliwością na kolejne. Kreacja Adama Carlsena też była niczego sobie. Początkowo znany jest jedynie jako milczek i gbur, a potem, stopniowo, obraz zaczyna się zmieniać. Obserwowanie potyczki plotki kontra rzeczywistość było satysfakcjonujące. Podobało mi się także to, że co jakiś czas pojawiały się naukowe terminy (przykładowo cały ten wywód na temat "błędu pierwszego rodzaju"). Bez nich ciężej byłoby wprowadzić odpowiednią atmosferę, ładnie dopełniały wybraną otoczkę. Hipotezy przed rozpoczęciem każdego rozdziału również były miłym zaskoczeniem, można było się uśmiechnąć.

Nie podobało mi się to, że każda kwestia bohaterów musi zostać podkreślona za pomocą komentarza narratora. Na dłuższą metę jest to dosyć irytujące. Czytelnik, wbrew przypuszczeniom, ma mózg i całkiem sporo szarych komórek, więc czy naprawdę trzeba go traktować jak małe dziecko i pokazywać palcem każdy detal? Zabawne jest też to, że bohaterowie co chwila strzelają na siebie oczami, mruczą, pochrząkują i wykonują niemalże akrobacje za pomocą mimiki i przekazu niewerbalnego. Oczywiście, emocje muszą zostać ukazane, ale czasami było tego za dużo. Z umiarem, proszę państwa, należy pokazywać z umiarem, bo inaczej zasada „show don’t tell” jest parodią samej siebie.

Niesmak poczułam, gdy z cukierkowej scenerii utrzymywanej przez większość książki nagle wyrwały mnie nieco bardziej, echem, intymne sceny. To jakoś zaburzyło uroczy obraz, który budowany był przez wiele stron. Nie sądzę, że czytelnik wiele by stracił, gdyby te opisy zostały usunięte. Końcówka była natomiast bardzo rozczarowująca. Rozumiem, że konflikt musi być, ale tutaj wyglądało to na bardzo wymuszone, jakby autorce w pewnym momencie zwyczajnie zabrakło pomysłu.

Jeśli nie będziemy się zbytnio skupiać na niedociągnięciach, to otrzymamy całkiem przyjemną książkę, dobrą na „zresetowanie się” po bardziej dołującej prozie. Jeśli jednak będziemy obserwować każdy drobny szczegół, to sądzę, że z takiej lektury może wyniknąć więcej frustracji niż zadowolenia.
P.S. Dlaczego ostatnimi czasy tytuły nie są tłumaczone na język polski?