Bibliotekarka z Paryża recenzja

W czasach kiedy książka jest powszechna, a dostęp do niej niczym nie ograniczony, ciężko zrozumieć jak można ją ludziom odbierać i czemu miałoby to służyć. W okupowanej Francji to był jeden z pierwszych etapów zniewolenia. Odebranie tak pozornie nieistotnej rzeczy dawało znak kto rządzi i komu trzeba się podporządkować, a wszelkie przejawy niesubordynacji były surowo karane.
.
Książki "(...) posiadają tę mistyczną właściwość, pozwalają ludziom spoglądać oczami innych ludzi. Biblioteka to pomost pomiędzy kulturami."
.
Dwie kobiety, dwa różne światy. Odile - dojrzała z bagażem doświadczeń, a Lily - młoda, dopiero wchodząca w dorosłość. Francuzka i Amerykanka. Tworzą piękny dialog międzypokoleniowy. Obie bohaterki spotykają się w idealnym momencie swojego życia. Słuchają się wzajemnie, dają wsparcie i najzwyczajniej towarzystwo.
.
"Bibliotekarka z Paryża" to piękna powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. To historia o miłości, przyjaźni, tęsknocie, oczekiwaniu na lepszy czas, ale również o stracie, zagubieniu i poszukiwaniu sensu życia. To niesamowita historia opowiadana niespiesznie przez główne bohaterki. Poszczególne wątki wychodzą na jaw jakby między wierszami. Nie dostajemy gotowych odpowiedzi i instrukcji jak postępować. Wszystko to zostaje ku głębszemu przemyśleniu każdego czytelnika.
.
Mnie przede wszystkim urzekła historia Odile, jej życie i zmaganie się z codziennością w czasach wojny. Kobieta pracowała wówczas w Amerykańskiej Bibliotece. To co wychodzi na pierwszy plan to ogromna miłość i szacunek głównej bohaterki do literatury. Jej determinacja i odwaga w walce z niesprawiedliwością.
.
"Biblioteki są jak płuca. Książki są świeżym powietrzem, dzięki któremu serce nadal bije, umysłowi nie brakuje wyobraźni, a nadzieja utrzymuje się przy życiu."
.
Wśród mieszkańców okupowanego Paryża panował niepokój przeradzający się w strach oraz obawa o losy najbliższych. Jednocześnie serca wypełniała nadzieja, że wojna szybko się skończy i wszystko powróci do normalności. Książki stanowiły coś stałego, niezmiennego na czym można było się oprzeć. Dawały chwilę wytchnienia, ukojenia, a dostarczanie ich osobom wykluczonym było pewnego rodzaju formą oporu przeciwko okupantom.
.
Powieść napisana jest pięknym, poetycki językiem, a w treść Autorka wplotła mnóstwo cytatów i fragmentów innych powieści. Dla mnie to idealne połączenie prawdziwej historii z fikcją literacką. Ma się niemal wrażenie, że wszystko jest prawdą oglądaną z perspektywy jednego z Paryżan.