Noc skorpiona recenzja

Bardzo spokojne spotkanie. Klimat indiańskich praktyk w hollywoodzkich kuluarach? Na pierwszy rzut oka... raczej ucha!? Brzmi niedorzecznie, a jednak dzieje się, choć to żadna nowość. Już w pierwszym i chyba najbardziej znanym cyklu "Manitou" mamy do czynienia z podobnym połączeniem jeśli chodzi o kraj i zderzenie epok. Tam, praktyki indiańskie przybierały co prawda obraz zemsty, ale było to logiczne posunięcie znając historię narodu. Tutaj, wygląda to nieco inaczej. Nie ma tzw. bicia się w piersi, że postąpiliśmy nie tak i teraz przyszedł czas na wyrównanie rachunków. Nic z tych rzeczy, spuścizna narodów indiańskich przedstawiona jest jako tajemna wiedza. Coś co znają i praktykują tylko elity. Wiedza, która została wyrwana rdzennym plemionom i tylko wybrani mogą jej doświadczyć.

Historia zaczyna się od rzekomego samobójstwa przyjaciółki Trinity Fox, która na własne oczy była świadkiem tego zajścia. To, co na prawdę się stało, było dalekie od podsumowania miejskiej policji i oficjalnego, publicznie przekazanego orzeczenia. W międzyczasie, do tej samej sprawy zostaje wyznaczony prywatny detektyw Nemo Frisby, który szybko łączy siły z Trinity i próbuje wedrzeć się w ciemne czeluści tajemnic świata hollywoodzkich celebrytów.

Zarys opowieści? Całkiem, całkiem. Taki thriller gdybym miał go rozpatrywać względem filmowych szufladek. Jest tu widoczna praca detektywistyczna, proces łączenia faktów i oczywiście sięganie do źródeł rdzennych wierzeń w postaci zaklęć czy pełnych obrzędów. Drastyczne sceny? To subiektywna ocena. W moim odczuciu, jak na poznanego mi dotychczas Grahama Mastertona jest solidnie. To na plus. Na minus, sceny intymne. Taka zgodność obcych sobie bohaterów i nie, nie jest to połączenie tych wspomnianych wyżej. No nie. Takie akcje zdarzają się, ale chyba tylko na stronach 18+. Ten wątek jest bardzo naciągnięty.

W ostatecznym rozrachunku, opowieść niemal połknąłem. To miłe spotkanie, dające rozluźnienie i oddech. Nie pędzi to wszystko na łeb, na szyję. Spokojnie, konsekwentnie z każdą kolejną stroną otwiera przed czytelnikiem kolejne obrazy. Czasem niekoniecznie przyjazne dla oka i żołądka. W każdym razie to ciekawa opowieść i mam wrażenie, że mimo swojej świeżości została ujęta na wzór wczesnych opowieści autora.

Ps. Książki Grahama Mastertona, to u mnie taki bezpieczny ruch w momencie kiedy nie wiem co chcę przeczytać. Póki co działa a i tym razem nie był to zmarnowany czas.