Bezmiar cierpienia recenzja

Dwoje pogubionych, młodych ludzi. Przypadkowe spotkanie, owocuje nawiązaniem znajomości, która stopniowo przeradza się w serdeczną, pełną zrozumienia przyjaźń. W przyjaźń, aż po grób…

„Pustka, żal i ten wszechobecny strach o przyszłość…”

Izabela ma dwadzieścia jeden lat pochodzi z zamożnej rodziny, studiuje, ma plany, marzenia. Niestety właśnie dowiedziała się, że została zdradzana. Jej plany na wspólną przyszłość z ukochanym legły w gruzach. Adam jest młodym chłopakiem, który zawsze miał w życiu pod górkę. W wieku siedmiu lat stracił rodziców, chłopcem zaopiekowała się dziadek. Dobrze jest im razem, żyją bardzo skromnie, z trudem wiążą koniec z końcem. Adam zakochuje się, wkrótce na świat przychodzi jego synek. Kamil staje się dla niego całym światem. Aby zarobić większe pieniądze Adam wyjeżdża do Łeby, pracuje na dwa etaty. Zrobi wszystko, aby spotykać się ze synkiem. Na jego drodze niespodziewanie staje Iza. Od samego początku młodzi nadawaną na tej samej fali, rozumieją się bez słów. Jak dalej potoczy się ta znajomość?

Narracja toczy się na przemiennie z perspektywy Izy i Adama - bardzo lubię taką formę – daje nam to możliwość dokładnego zajrzenia w ich serce i duszę. Znamy ich myśli, widzimy, czym się w życiu kierują, dlaczego tak, a nie inaczej postępują. Do obojga poczułam ogromną sympatię, jednak to Adam całkowicie skradł moje serce. Niesamowity, szczery, ciepły, skryty, odważny facet, jego miłość do synka budzi mój podziw i szacunek.

Autorka podjęła się trudnych tematów, wyszło jej to bardzo dobrze, na wskroś empatycznie. Bolesne dzieciństwo, śmierć rodziców, żałoba. Pierwsza miłość i jej konsekwencje. Bezgraniczna i bezwarunkowa miłość ojca do syna. Depresja, samotność, odrzucenie. Skomplikowane, bolesne relacje między ludzkie, zwykłe robienie na złość, bo tak mi się podoba. A gdzie w tym wszystkim jest dobro dziecka? Piękno prawdziwej, bezwarunkowej przyjaźni, troska, zrozumienie, wzajemne wsparcie. Powieść pełna smutku i bólu, niesie pytania, na które nie dostaniemy odpowiedzi…

Powieść jest prawdziwą emocjonalną, tykająca bombą. Zakończenie zabolało, bardzo. Opowiedziana historia wydarzyła się naprawdę. Nie dajmy się zwieść pozorom, bądźmy dobrymi obserwatorami, reagujmy, nie bagatelizujmy. Utraconego życia nikt i nic nam nie zwróci. Polecam :)