Bezdroża recenzja

Ostatnimi czasy na rynku wydawniczym pojawiło się wiele książek opowiadających o losach ludzi w czasie II Wojny Światowej. Jednak o tym, co nastąpiło po wojnie, nie często mamy okazje czytać, a to wszystko wydarzyło się kiedyś naprawdę, Przeszłość, jaka by nie była, to zawsze budzi ogromne emocje.

Anna i Kazimierz Warszawscy zostają zmuszeni do opuszczenie Wilna, przyjeżdżają do domu ciotki w Gdańsku. Na miejscu zastają kompletnie zniszczone miasto. Anna targana dramatycznymi wspomnieniami znajduje pracę w sklepie. Natomiast Kazik jako muzyk, dostaje posadę w orkiestrze. Wbrew własnym przekonaniom, zaczyna grać dla komunistów. Pochłonięty sukcesami skutecznie zapomina o traumach przeszłości. Anna podejmuje się niezwykłego wyzwania, ma uwodzić mężczyzn podejrzanych o kolaborację z komunistami. To wszystko dla szczytnych celów, tak sobie tłumaczyła, ale czy tylko?

Najnowsza książka Ewy Popławskiej "Bezdroża" powieść obyczajowa z szeroko nakreślonym tłem historycznym i z mocno uwypuklonym portretem psychologicznym bohaterów.
Sięgając po książkę, zwróciłam uwagę na opis, który mnie zaintrygował i który zapowiadał coś naprawdę dobrego. Jak było? Autorka w swojej powieści zabiera nas do powojennego Gdańska. W którym było dramatycznie, niebezpiecznie, ale też czasami romantycznie.

Fenomenalnie utkana fabuła dotykająca skomplikowanych, poplątanych ludzkich losów z powojenną Polską w tle. Doskonale oddane realia tamtych czasów, perfekcyjnie odwzorowane nastroje panujące po wojnie. Wszechobecna i dominująca rola władz w polityce, jak i w życiu publicznym. Świetnie nakreślone dzieje odradzającej się Polski, wywołujące ogrom emocji, bezwzględni ludzie, brutalny system polityczny.

Poruszająca, słodko-gorzka, historia małżeństwa, które w powojennych czasach szukało miejsca dla siebie, ale przede wszystkim szukało zapomnienia. Czytanie tej historii było ogromną przyjemnością. Po tej lekturze jestem przekonana, że nie jest to moje ostatnie spotkanie z twórczością pisarki. Polecam gorąco.