Bezdroża recenzja

„Jeśli pytasz, czy wybieram życie, czy śmierć, odpowiedź jest prosta: życie. Możesz mnie za to nienawidzić”.

Za każdym razem, kiedy sięgam po powieść z literatury wojennej, wiem, że będzie to lektura, która wywoła we mnie mnóstwo emocji. I choć niekiedy historie te wyciskają z oczu łzy, to nie potrafię przejść obok nich obojętnie. Najnowsza powieść Ewy Popławskiej, „Bezdroża”, kusi czytelnika intrygującym opisem zapowiadającym piękną i wzruszającą historię młodych ludzi, którym przyszło żyć w powojennej Polsce.

Po wojnie Anna i Kazimierz Warszawscy zmuszeni są opuścić Wilno. Udają się w podróż do Gdańska, do ciotki Anny. Kazik jest utalentowanym muzykiem i dostaje propozycję pracy w orkiestrze. Początkowo nie jest zachwycony graniem dla komunistów, jednak z czasem, gdy zyskuje uznanie publiczności, zmienia zdanie. Ania natomiast znajduje pracę w sklepie rybnym, jednak nie jest to praca jej marzeń.
Pochłonięci codziennymi obowiązkami małżonkowie, z każdym dniem coraz bardziej oddalają się od siebie. Kazik całe dnie poświęca na próby i koncerty, Ania natomiast nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, wciąż powracają do niej tragiczne wspomnienia z przeszłości.
Pewnego dnia Ania dostaje nietypową propozycję pracy. Jej zadaniem jest uwodzenie ludzi podejrzanych o kolaboracje z komunistami. Kobieta doskonale czuje się w roli femme fatale, tłumacząc sobie, że robi to, aby ocalić niewinnych ludzi. Jaki wpływ będzie miała Ani misja na dalsze losy małżeństwa? Czy poradzą sobie z trudnym zadaniem, z jakim musi zmierzyć się Anna?

Na kartach swojej powieści, Ewa Popławska, kreśli losy ludzi, którym przyszło żyć w ciężkich, powojennych czasach. Autorka w przepięknym stylu, z niezwykłą dbałością o szczegóły oddaje nam realia powojennego Gdańska panującego ustroju dominującej władzy. Wspólnie z bohaterami przyglądamy się zmianom, jakie zachodzą w powojennej Polsce, próbujemy odnaleźć się w nowej rzeczywistości, która niekiedy zmusza nas do podejmowania trudnych, niekoniecznie dobrych, decyzji. Czytając kolejne rozdziały, nie mogłam wyjść z podziwu nad kreacją bohaterów pod względem psychologicznym. Zarówno główni, jak i drugoplanowi bohaterowie zrobili na mnie ogromne wrażenie.

„Bezdroża” to niezwykle realistyczna poruszająca i z pewnością nostalgiczna powieść o miłości, relacjach międzyludzkich, trudnej walce o przetrwanie i przede wszystkim o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Napisana przepięknym plastycznym językiem, który sprawia, że przez karty powieści dosłownie płyniemy. Po przewróceniu ostatniej strony odniosłam wrażenie, że jeszcze kiedyś przyjdzie nam się spotkać z Anią i Kazikiem. Nie ukrywam, że będę czekała na tę chwilę z niecierpliwością. Zachwyciła mnie ta powieść, a kunszt pisarski autorki zrobił na mnie ogromne wrażenie, więc nie pozostaje mi nic innego, jak zachęcić Was do lektury.