Bez wyroku recenzja

Daj mi człowieka, a znajdę na niego paragraf. Bez wyroku to opowieść o ludziach, których dotknął system sprawiedliwości. W ich przypadku jednak było zupełnie na odwrót. Zostali oni niesłusznie skazani za czyny, których nie popełnili. Pomówienia, niesłuszne oskarżenia, fałszywe dowody, tak wyglądał ich proces sądowy. Dopiero po latach zostali oczyszczeni z zarzutów. Ale czy na pewno? Choć minęło kilka lat od ich gehenny, to wciąż odczuwają piętno tamtego okresu. Są wytykani na ulicy, nie mogą znaleźć pracy. Pojęcie wolności jest tylko umowne. Dla obcych ludzi wciąż są przestępcami. Siedział, to musi być winny, za niewinność nie pakują za kraty. Nawet od najbliższych nie otrzymują wsparcia. Ich rodziny rozpadły się z chwilą przekroczenia więziennego muru.

I byłaby to naprawdę ciekawa pozycja, gdyby nie to, że o prawie wszystkich sprawach gdzieś już czytałam. Mam wrażenie, że autor nic nowego nie dodał. Jednak największy zawód czekał na mnie w połowie książki. Jeden rozdział poświęcony jest policjantom, którzy zostali pomówieni przez mafiozów. Oczywiście takie sprawy się zdarzają, więc nie byłam nimi zdziwiona. Szok przeżyłam, gdy przeczytałam, że serię o Masie czytają ludzie o małych wymaganiach literackich, którzy jeżdżą bmw i noszą białe skarpetki. W tym momencie miałam ochotę odłożyć Bez wyroku na półkę i nigdy do niej nie wracać. Nie rozumiem, co autor poprzez takie słowa chciał osiągnąć. Chciał nas czytelników obrazić? Przyznam szczerze, że poczułam się urażona, bo, ani nie mam bmw w garażu, ani białych skarpetek w szafie. Dalej było już tylko gorzej. W reportażu znajdziemy takie stwierdzenia, że dziennikarze piszący o mafii bawią się w harcerstwo i chcą w ten sposób gloryfikować przestępców.

Mam wrażenie, że historie bohaterów zeszły na dalszy plan. Najważniejsze jest zdanie autora i jego krótkie felietony zamieszczane na końcu książki. Po co wydawać takie coś? Zamiast Bez wyroku książka powinna mieć tytuł przemyślenia autora na temat mafii. Wtedy na pewno bym po nią nie sięgnęła.