Bez szans recenzja

„Któregoś dnia, kiedy spełnię swoje marzenia, pomyślę o tych wszystkich rzeczach, które złamały mi serce i będę za nie wdzięczny”.

„Bez szans” jest bez szans na mój zachwyt. Z ciekawości zajrzałam na lubimyczytać, by sprawdzić jakie opinie zbiera ta książka i w większości były one pozytywne. Niestety, ale ja ocenię książkę negatywnie. Zapytacie dlaczego? Otóż coś nie zagrało, nie pasowało, za dużo cukru, bohaterowie to chyba ze skały...

Z trudem dotrwałam do końca, było tak przewidywalnie i głupio, że aż śmiesznie. To co chyba miało wzbudzać współczucie i łzy, u mnie wzbudzało zażenowanie albo śmiech. Nie myślcie, że nie mam uczuć lub empatii, bo mam. Ale tutaj było tak słodko, że omal cukrzycy nie dostałam. Niby problem biedy, ubóstwa, ale przedstawione zostało to tak cukierkowo… Autorka bohaterom zmartwień, cierpień i problemów nie żałowała to fakt, ale zrobiła z nich takie super silne postacie, że wcale ich to nie rusza. No nie mogę! Ich relacja też taka cudowna, niby mieszkają w jednej wiosce, do jednej szkoły chodzą, ale nigdy ze sobą nie rozmawiali, żadnego ani „be” ani” me” ani „ kukuryku”. Aż tu nagle jak grom z jasnego nieba ona wybawia go z opresji, tracąc przez to pracę, ale wiecie miłość i poświęcenie. I tu moje ulubione zdanie, które Ten wypowiada: „ Nie miałam pojęcia, że ta szybka reakcja odmieni bieg całego mojego życia”. I potem mamy ich miłość od pierwszego wejrzenia, czytamy o tym, ze raz się ranią, a raz rzucają się na siebie. Namiętność i nienawiść, namiętność, nienawiść… Czytać o tym samym w kółko- miałam serdecznie dość. Potem jedno z nich dostaje stypendium i jest złamane serce. Po przeskoku czasowym, cała seria różnych głupot, bo tak ciężko porozmawiać, aż dochodzimy do bajkowego zakończenia… To tak w skrócie. Kayland to oczywiście bohater taki wiecie, wspaniały i przystojny, bo inaczej w tego typu historiach być nie może. Robi to o czym marzy skrycie każda kobieta… och to by było cudowne, ale nie było. Ten to taka słodka idiotka, oczywiście diament wśród kamieni.

Mało się działo, fabuła się dłużyła. Równie dobrze można czytać co drugie zdanie i nic się nie traci, a tylko zyskuje czas.

Może to książka nie dla mnie, a może już za dużo tych romansów przeczytałam…

Mam nadzieję, że „ Bez słów”, które mam w planach będzie lepsze.