Opowieść z oddziału zamkniętego recenzja

Na książkę Opowieść z oddziału zamkniętego natknęłam się przypadkiem, przeglądając aplikację Empik Go. Pomyślałam czemu nie. Temat wydał się mi się bardzo ciekawy. Mam wrażenie, że aspekt chorób psychicznych to wciąż przedmiot tabu w naszym kraju. Gdy choruje serce czy kolano, nikt się tym nie przejmuje. Ale gdy choruje głowa, to uznajemy taką osobę za wariata. Mówimy, że coś mu się w głowie poprzewracało. Wręcz spychamy takiego człowieka na margines społeczny. A przecież taka osoba też ma prawo żyć i funkcjonować w społeczeństwie.

Opowieść z oddziału zamkniętego to historia pacjentów jednego podkrakowskich szpitali psychiatrycznych. Autorka przemierza korytarzami ośrodka, rozmawia z pacjentami i bacznie zapisuje to, co zaobserwowała. Przedstawia losy kilku pacjentów. Na co chorują, dlaczego się tu znaleźli oraz czy mają szansę na wyzdrowienie. Nie rozumiem podziału, jaki zastosowała autorka. Na przedstawienie sylwetki jednego pacjenta poświęca pół książki a na drugiego tylko kilka zdań.

Czytając, miałam wrażenie, że jest to jakiś szkic wręcz zarys jakieś książki. Ktoś po prostu wydał to, żeby sprawdzić, czy temat szpitali psychiatrycznych jest kwestią nośną i spodoba się czytelnikom. Zupełnie nie potrzebnie, opowieści z takich miejsc z pewnością ciekawią nie jedną osobę. Wiec, dlaczego ktoś wydaje tak okrojoną książkę? Tego nie wiem. Czy nie lepiej byłoby jeszcze głębiej wniknąć w problematykę? Przedstawić ją nieco obszerniej. Poszerzyć zakres reportaży. Czasem lepiej wstrzymać się z wydaniem książki niż opublikować tak okrojoną pozycję. Kolejnym minusem jest język. Mam wrażenie, że opowieść była pisana na kolanie. Bez żadnej korekty. Stylistyka pracy leży. Czasem trudno zrozumieć, o co chodzi w zdaniu. Co autorka reportażu miała na myśli.

Przykro, że tak wyszło. Na bazie obserwacji autorki mogłaby powstać bardzo dobra książka. Poruszająca bardzo istotny problem szpitali psychiatrycznych. Opowieść z oddziału zamkniętego ratują tylko bohaterowie. Ich historie są bardzo ciekawe. Szkoda, że na tym plusy się kończą.