Pustostan recenzja

 "Czas zatrzymamy. Uwieszony na gałęzi rachitycznego drzewka przy marmurowym grobowcu, prawie jak sflaczały zegar z obrazu Dalego."⁣

Zatrzymała Agnieszka Nietresta-Zatoń chwile niekolorowe, takie, w których kobieta kobiecie matką i sąsiadką, a mężczyzna kobiecie mężem. Nie ma tu słodyczy, które spływając z matczynych ust ukoją gniew i niekochanie ojca. Nie odzywajmy się, bo będzie zły. Bo znów przypomni sobie, że Jasiem, nie Janeczką miałaś być. I słowa dobrego z ławki tu nie ma, bo patrz pani jaka ladacznica i jak że to, żeby męża własnego w pysk lać, co z tego że pił i bił.⁣

W pięciu moich rówieśnicach widzę prawdy zwykle przemilczane, bo co ludzie powiedzą. I strach czuję, co zapukać do starych już przecież przeszkadza. I niezgodę i ból i masochistyczne pytania, na które nie ma odpowiedzi poza: Nie! Nie ma kasy!⁣
"Dwie równorzędne dorosłe role do zagrania. Dwie role główne. Dwie role tragikomiczne. Powielasz schemat jak wiele kobiet wokół ciebie. Im bardziej uciekasz przed wyznaczoną ci rolą, tym szybciej ściga cię rekwizytornia."... Ale siadam z tymi pięcioma, co siebie odnalazły, przy stole i wiem, że choć w głowie i sercu "Pustostan" to ono jest tam, w odwadze, sile i wytrzymałości. Że życie tam jest.⁣

Pani Agnieszko. Pięć lat zajęło mi odnalezienie Pani książki. Mądrej, wcale nie pięknej w treści ale w duszy...