Doberman recenzja

Lubię książki na faktach, bo pokazują jak zawiłe potrafią być ludzkie losy. W przypadku Dobermana autor już na samym początku informuje, że książka jest inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Dlatego po skończonej lekturze zaczęłam szukać informacji o Spiesiwcewie i okazuje się, że autor nie ubarwił jego postaci, to była bestia w ludzkiej skórze.

Cała powieść zaczyna się mocno, bo od znalezienia dziecięcych szczątków, a później wcale nie jest łagodniej. Pomimo, to książkę czyta się dobrze, bo Jacek Piekiełko umiejętnie prowadzi opowieść, rozwijając ją powoli i dodając wątki. W mojej opinii fikcją na pewno są dialogi, niektóre wydarzenia czy symboliczne pojawienie się psa, w dzieciństwie głównego bohatera. Autor próbuje zrozumieć postępowanie Aleksandra i genezę narodzin bestii w jego umyśle. Pokazuje jak czynniki środowiskowe i ekonomiczne, mogły wywrzeć na niego wpływ. Tworzy obraz chłopca, a później mężczyzny, samotnika, nie będącego z nikim w bliskich relacjach. Od początku spisanego na straty i nie mającego żadnego wzorca moralnego, bo nawet matka nim nie jest. Zawsze go usprawiedliwia i nie dopuszcza myśli, że mógłby zrobić coś złego. Kiedy dochodzi do pierwszych relacji damsko męskich, kończą się one niepowodzeniem, a frustracja i wspomnienie porażek są napędem do przyszłych zbrodni. Jakby w ciele Aleksandra żyły dwie, skrajnie różne postacie. Nie uważam, żeby była to forma rozgrzeszenia, czy usprawiedliwienia postaci. Myślę, że to jest chęć dopełnienia postaci, bo człowiek z natury nie rodzi się zły, dopiero jakaś sytuacja wybudza w nim potwory.

Piekiełko tworzy pewną linię czasu, na której umieszcza historię rodziny Spiesiwcewów. Ze względu na datowanie akcji,myślę, że wiernie oddaje klimat małych miast w postkomunistycznej rzeczywistości. Pokazuje ogrom beznadziei, bezrobocia, skłaniających do nadużywania rożnych substancji (w tym alkoholu), czy w końcu zejścia na drogę przestępstwa. Kradzieże i kombinacje, w takich realiach uważane są za przejaw zaradności.

Postacie, które występują nie są mdłe. Każda ma swój charakter i niepowtarzalny styl. Komunikują się ze sobą w sposób realistyczny, odczuwalne są wzajemnie uczucia. W pewnych momentach strach z bohatera, przechodzi na czytelnika.

Podsumowując, logiczne i wiarygodne opowieść, dialogi i wewnętrzne przemyślenia ( które są na wysokim poziomie ), dobrze opisani bohaterowie. Świetny klimat i bardzo dobre pióro autora -polecam.