Baśnie japońskie recenzja

Sądzę, że słowo "baśnie" w kontekście jaki znamy tutaj zostało użyte nieco na wyrost. W baśniach z natury jest coś nierealnego, nierzeczywistego.
Bo czymże jest snucie fantastycznej opowieści bez fantastycznych klimatów, bez mgiełki magii, aury tajemniczości? W baśni dzieją się rzeczy nadprzyrodzone i koniec. Tymczasem - jak pisze autor - średniowieczni Japończycy dokładali starań, by ich opowieści brzmiały jak najbardziej realne i prawdopodobne. Sprzeczność którą nie łatwo zignorować i o której trzeba pamiętać. Przez ten swoiście eklektyczny kontrast "Baśnie japońskie" nie są łatwą i bezkonfliktową lekturą. Właściwie, stanowi jakby wyzwanie. Próbę sił pomiędzy japońskim starodawnym gawędziarzem a współczesnym gajinem-czytelnikiem. Warto się w tym starciu spróbować. I tutaj informacja: Istotną częścią książki Tyllera jest jej wstęp. Wiem, wstępy są nudne i mało kto je czyta, lecz w tym przypadku wstęp może tylko pomóc. Bez wstępu ani rusz. Obszerne wprowadzenie przybliża naturę i istotę owych dykteryjek. Tutaj muszę powiedzieć, że mimo wielości opowiadań, zostały one zebrane po kilka, w bodajże czterdzieści wygodnych działów.
O miłości, nienawiści, zdradzie, stracie, bogach, demonach, upiorach...
Do wyboru, do koloru. Wbrew pozorom, łatwo się w nich połapać. Niektóre smutne, inne zabawne; takie, które wzruszą lub zmuszą do refleksji, jeszcze inne są po prostu piękne. Stety albo nie, sporo jest też takich, które zwyczajnie nużą. Najbardziej - wspomnianą drobiazgowością i odwzorowaniem realizmu. Nie wiem, na ile jest to kwestia przekładu, na ile samych opowieści, nie mniej część z zebranych przez Tylera przekazów jest sucha i jałowa jak przegląd tygodnia lub kronika zdarzeń. Na odległość nie wadzi, w bliższym kontakcie męczy. Gdzieś ucieka ich cała magia i urok. Ale, jak to się mówi - co kraj to obyczaj. Bez wątpienia to interesujący zbiór opowiastek, bajań i anegdot dawnej Japonii. Gratka nie tylko dla miłośnikow Dalekiego Wschodu. Pozycja warta uwagi, choć dość specyficzna.