Baśnie barda Beedle'a recenzja

Kto z was nie zna J.K. Rowling i jej powieści o Harrym Potterze?
Zgaduję, że wszyscy o niej słyszeliście. Nawet, jeśli jej cykl o przygodach młodego czarodzieja z blizną nie przypadł jej do gustu.
Inni na miejscu Rowling poprzestaliby na siedmiotomowym cyklu Harrym, jednak autorka nie spoczęła na laurach i postanowiła uzupełnić sagę o zbiór opowieści, który podobno, miał być czytany dzieciom czarodziejów na dobranoc – mam na myśli „Baśnie barda Beedle’a”.

Bard Beedle, żyjący w piętnastym wieku, jest autorem króciutkiego zbioru baśni, które są łudząco podobne do baśni Andersena czy braci Grimm, którymi każde ‘mugolskie’ dziecko było ‘karmione’ przed snem przez swoich rodziców. Z tą różnicą, że w baśniach Beedle’a nie uświadczymy biednych księżniczek czy odważnych książąt. Mamy tu do czynienia z mugolami, czarodziejami i czarownicami oraz z kilkoma magicznymi przedmiotami.

Jedynym podobieństwem do baśni znanych nam z opowieści rodziców są wyraźnie zarysowane postaci pozytywne i negatywne oraz fakt, że postaci dobre są nagradzane, a nikczemnicy jak to nikczemnicy surowo karani. Poza tym Beedle ukazuje czytelnikowi różnicę między białą a czarną magią i mocno ją podkreśla. Czarodzieja wykorzystującego magię w dobrych, szczytnych celach często spotyka satysfakcja i nagroda.
Nie można też zapomnieć, że jedna ze zbioru baśni jest zawarta na stronach powieści „Harry Potter i Insygnia Śmierci”, i która stanowi klucz do owej książki. Ci, którzy oglądali film pod tym samym tytułem mogli zobaczyć jak świetnie owa baśń została w nim przedstawiona.

Każda z pięciu baśni została okraszona komentarzem Albusa Dumbledore’a, który pomaga czytelnikowi zinterpretować każdą opowieść, a także pokazuje ich rodowody i zmiany, jakie w nich zaszły na przełomie wieków.

Dodatkową atrakcją tego króciutkiego zbiorku są ilustracje wykonane przez J.K. Rowling. Nie są to żadne wymyślne, przesadzone rysunki, a urocze, czarno-białe szkice, które rewelacyjnie wzbogacają i nadają książce charakteru.

Jedyną wadą zbiorku jest to, że jest taki króciutki i niczym nie przypomina grubych tomów opowieści o Harrym. Baśnie są tak krótkie, często zdarza się, że komentarz Albusa jest dłuższy od interpretowanej opowieści.

Całość jest swojego rodzaju perełką. Mamy tutaj niesamowite baśnie ze świata czarodziejów, a język, jakim zostały one napisane znany jest czytelnikom z siedmiotomowej sagi plus piękne ilustracje.
Czytelnik znajdzie w nim wszechobecny dowcip słowny, jak i sytuacyjny, ale nie wszystkie baśnie kończą się happy endem. Niektóre, są wręcz makabryczne i nie radzę czytać im dzieciom na dobranoc.
Oczywiście, jak na baśnie przystało każda kończy się morałem i przesłaniem, ale jeśli ktoś ma problemy z interpretacją to Dumbledore służy pomocą swoimi komentarzami.
„Baśnie barda Beedle’a” są uroczym dodatkiem do cyklu o Harrym Potterze