Syn pszczelarza recenzja

"Syn pszczelarza" Kelly Irwin to powieść o ludziach, z którymi nie mamy w Polsce na codzień do czynienia. Mowa o amiszach. Społecznościach, które zrezygnowały z postępu cywilizacyjnego, aby żyć jak najbliżej Boga. Niewiele jak dotąd wiedziałam o ich kulturze, dlatego ta książka bardzo mnie zaciekawiła.
Głównymi bohaterami są Abigail i jej córka Debora. Po tym, jak zmarł mąż Abigail, postanawia ona wraz z dziećmi przeprowadzić się do gminy amiszów w Teksasie, gdzie mieszka jej brat. Abigail ma tam poślubić Stephena, który lata temu starał się o jej rękę. Debora natomiast zaprzyjaźnia się z Fineaszem, nękanym przez koszmary z dzieciństwa. Mężczyzna ten jest skrzywdzony zarówno psychicznie, jak i fizycznie, przez co wycofuje się z wszelkiej aktywności społecznej.
Społeczeństwo amiszów trzyma się sztywnych reguł postępowania i życia. Szanują ciężką pracę i pomagają sobie nawzajem. Wszelkie kwestie dyskusyjne omawiają z biskupem, tak, aby swoim postępowaniem nie urazić Boga. Każdy w tej społeczności ma przydzielone określone zadania i cele. Jednocześnie dziwnie traktują siebie nawzajem. Istnieje pewna hierarchia w rodzinie, gdzie najważniejszą osobą jest mąż - ojciec. Ma on prawo decydować o losach bliskich i wyznaczać zadania. Druga w kolejności jest żona - matka, opiekunka ogniska domowego, która troszczy się o porządek w mieszkaniu i pełne brzuchy rodziny. Na końcu plasują się dzieci. Pełnią one funkcje pomocników. Nie mają prawa do własnej opinii i zawsze muszą zgadzać się z osobą dorosłą. W naszym świecie trochę inaczej to wygląda (a przynajmniej powinno), prawda?
Ciekawie było poczytać o tradycjach i codziennym życiu tych ludzi. Cenię ich za pracowitość i życzliwość, ale nie potrafię sobie wyobrazić życia w takiej społeczności. Sama książka jest bardzo przyjemna w odbiorze. Historia Abigail i Debory, mimo, że przewidywalna, była dosyć interesująca. Nie wzbudziła we mnie niestety jakichś większych emocji. Szkoda, bo to moim zdaniem ważny aspekt odbioru książki. Bohaterowie walczący z miłosnymi rozterkami raczej wzbudzili moją sympatię. Byli dosyć "poprawni", nie mieli żadnych szczególnych cech. Problem Fineasza został według mnie potraktowany dosyć pobieżnie. Chciałabym wiedzieć, jak kształtował się w miarę dalszego poznawania Debory, jak poradzili sobie z jego traumą.
Reasumując, "Syn pszczelarza" to całkiem przyjemna książka na jeden wieczór. Cieszę się, że poznałam nowe dla mnie aspekty funkcjonowania społeczności amiszów. Mimo, że nie zaliczę tej powieści do grona moich ulubionych, chętnie poznam dalsze losy bohaterów. 
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.