Kopciuszek i szklany sufit recenzja

W dorosłym życiu bardzo lubię czytać bajki dla dzieci. Na nowo wyłuskiwać z nich życiowe prawdy i mądrości. Tym razem na tapet wzięłam „Kopciuszek i szklany sufit”. Biorąc samą siebie na przesłuchanie, zrobiłam kilka przemyśleń. Kupiłam ją, bo urzekł mnie napis na okładce: „za siedmioma górami rządzą dziewczyny” (oh yeah ;) ), po drugie na odwrocie jest oznaczenie „matronaty i patronaty medialne”. Ja mam zdecydowaną słabość do feminatywów, a tym bardziej do matronatów. Książka jest przepięknie wydana, w twardej oprawie, z szytymi kartkami, a jej wartość merytoryczna jest przebogata. Przeczytałąm ją z wielką przyjemnością.
Bajki uczą, bawią, rozwijają dziecięcą wyobraźnię, zdolności poznawcze, służą również nauce. Jednak te opowieści uświadomiły mi również jak wielką krzywdę nam robią, nam, dziewczynkom, a później kobietom ale również i chłopcom, a później mężczyznom. W tej książce na tapet jest wziętych kilka bardzo popularnych bajek: tytułowy „Kopciuszek”, „Syrenka”, „Calineczka”, „Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków”, „Czerwony kapturek”, „Roszpunka”, „Mulan”, „Piotruś Pan”, „Piękna i Bestia”, „Złotowłosa”, „Księżniczka na ziarnku grochu”. Całość podana jest w słodko-gorzkim sosie oczekiwań, przekonań wpajanych nam kobietom od dzieciństwa a niekoniecznie dobrych dla nas. Posypane pieprzem, sarkazmem i ironią.
Szanowanie wyznaczanych przez kobietę granic, w ogóle nauczenie się i umiejętność nawet w relacji wyznaczania swoich własnych granic, dbanie o swoją przestrzeń osobistą, funkcjonowanie w zgodzie ze sobą, akceptując siebie taką jaką jestem i ty kobieto jesteś. Walka z dyskryminacją w traktowaniu w społeczeństwie, w miejscu pracy. Nauczenie się i wyznaczanie swoich własnych priorytetów a nie spełnianie oczekiwań innych, w tym rodziny, społeczeństwa, państwa. Poddana analizie jest wzajemna relacja kobiet, która powinna być solidarną a jest pełna zawiści i nienawiści do siebie nawzajem. I jeszcze kilka innych ale odkryjcie same.
Książka „Kopciuszek i szklany sufit” nie jest jednoznaczna. Autorki nie krytykują, nie wyszydzają patriarchatu. Dają jednak inny obraz bajek, a jednocześnie prawd życiowych i mądrości krzywdzących kobiety a mężczyzn uczących patologicznych przekonań. „W naszych baśniach kobiety mają ostatnie słowo na własnych warunkach”. Ja zachęcam Was do refleksji. Warto :)