Baca recenzja

Rzadko doceniamy życie. Łatwiej przychodzi pomniejszanie jego wartości. Nie mamy czasu, aby zauważyć tego co w nim najcenniejsze. Docenić ludzi wokół siebie, zachwycić się prostymi rzeczami: błękitem nieba, śpiewem ptaków, zapachem pieczonego ciasta. Tak łatwo w dzisiejszym świecie się zgubić. Wpaść w pułapkę niezadowolenia i przekonanie, że do pełni szczęścia wciąż nam czegoś brakuje. Gdy nagle stracimy bezpowrotnie coś co najcenniejsze, uświadamiamy sobie, że życie to jeden wielki chaos. Nigdy nie jest prostą drogą. Czekają nas ślepe zaułki, objazdy i często błądzimy, skręcając w niewłaściwą stronę. Istotne, żeby się odnaleźć. Otoczeni gęstą mgłą życiowych iluzji, nadziei i pragnień, szukamy jak ślepcy w labiryncie złudzeń.

"Nie wszystko, co ważne, widać.
Nie wszystko, co widać, jest ważne".

Kasia straciła wszystko. Cały swój świat. Pozostał niewyobrażalny ból. Wspólna droga z mężem rozeszła się. Marzenia i plany poszły w zapomnienie. Musi poskładać na nowo swoje życie. Wyjeżdża, by zapomnieć, do ukochanej Żabnicy, gdzie otulona babciną miłością i wspomnieniami, szuka ukojenia. Spotkania z naturą, tęsknota za umiłowanym dziadkiem i górskie ścieżki, prowadzą ku przeznaczeniu i zrozumieniu tego co niezrozumiałe.

Wyjątkowy, subtelny debiut. Niezwykle klimatyczny. Jest w nim magnetyzm. Przyciąga umiłowaniem do przyrody i baśniowością. Chce się w tym świecie trwać.

Powieść pełna symboliki, a w tle legendy. Diablak, Mamuna, Nocnica. Demony i zmory. Pośród piękna natury Beskidu Żywieckiego tętnią emocje. Ulotność chwili i jej nieprzewidywalność porusza.

Bohaterka błądzi po ścieżkach wspomnień z dzieciństwa, by odnaleźć siebie. Dylematy, rozterki, wybory które nie zawsze są proste i oczywiste. Relacje i więzi rodzinne. Ukryty dar staje się przekleństwem, ale kieruje ku wolności. Natura myśli prowadzi po dróżkach umysłu, szukając dróg wykraczających poza zwykły porządek świata. Odgłos rąbanego drewna i mgła przenoszą ją w inny wymiar rzeczywistości. Między przeszłością a teraźniejszością. Ukryta tajemnica i nierealność.

Przeszłość żyje w nas i postępuje. Nie można jej zmienić. Za tajemniczą bramą przeznaczenia kryje się prawda. Wkrocz na tę drogę. Jeśli chcesz odkryć właściwy szlak, trzeba uleczyć swój wewnętrzny świat. Ci, którzy odeszli pozostają na zawsze w naszej pamięci i sercu i tam żyją.

"Czas nie goi ran, on tylko uczy nas, jak z nimi żyć".

Jestem urzeczona tą historią o utracie, która osiada na dnie serca i chce się ją przytulić. Delikatność w prostocie prozy życia i upiorność tego co nieuchronnie. Wiele prawd życiowych ukrytych na kartach tej powieści. Skłaniają do refleksji. Nostalgia i zaduma nad przemijającym życiem.

Wysmakowany debiut. Czytajcie! Polecam.