Fetor recenzja

Książka trafiła w moje ręce za sprawą naboru recenzenckiego. Do końca nie wiedziałem czego się spodziewać, choć oczywiście zaznajomiłem się z opisami i wszelkiej maści zapowiedziami. Duże wrażenie zrobiły na mnie rolki i filmiki na Tik toku. Oraz okładka – tajemna, pełna mroku... Słowem – reklama książki była bardzo zachęcająca.

Zasiadłem więc pewnego dnia, opakowany tym moim zaciekawieniem, do lektury książki. Czytam prolog i sobie myślę WOW, ależ to będzie gęste i mroczny. Ale im "dalej w las" tym moje zachwycenie niestety malało spadając prawie do zera.

Autorka zaprosiła mnie za bramy klasztorne, bym zajrzał "złu w oczy". I to zło się tam pojawia, jednak nie ogarnęło mnie totalnie, nie chwyciło w swoje szpony i nie rozerwało na kawałki. Powiem więcej - w pewnym momencie pogubiłem się w tej historii i nie do końca rozumiałem o co w niej chodzi. Dziękuję Autorce za posłowie, w którym wyjaśnia znaczenie/sens tej historii. Dzięki niemu zrozumiałem. Ale to chyba nie o to chodziło?

Szkoda, że znaczna część książki była dla mnie niezrozumiała – stała się zagmatwana i już mnie nie porywała. Brnąłem do brzegu (końca książki) "machają wiosłami" bardzo mocno zmęczony.

Mocno bije z tej opowieści samotność. Autorka za sprawą swoich bohaterek i bohaterów mówi o niej: "(...) nawet żyjąc wśród ludzi, spotykając się z nimi codziennie, można czuć się cholernie samotnym". Ta samotność jak wirus otacza nas i przenosi w otchłani mroku. I jest niestety znakiem naszych czasów.

"Fetor" to opowieść – nieoczywista i nieszablonowa, która jednych pociąga i emocjonalnie rozwala, a innych, tak jak mnie, cóż trochę rozczarowuje... Niemniej nie żałuję czasu z nią spędzonego. Mocne zakończenie daje mi nadzieję i pozostawia mnie otwartego na kolejne książki spod pióra Autorki.

Tymczasem dziękuję Autorce Pani Catherine oraz Wydawnictwu WASPOS za zaufanie i przekazanie egzemplarza książki. A Ciebie, Droga Czytelniczko i Drogi Czytelniku zapraszam do zajrzenia do literackiego świata, w którym "zło może skryć się wszędzie".