Źródlisko recenzja

"– Zawsze wiedziałam, że to kiedyś do nas wróci – odezwała się Lila, zawieszając wzrok w przestrzeń. – Że tamten koszmar nigdy się nie skończył ".

Po książki Ewy Przydrygi zawsze sięgam z przyjemnością i ogromną ekscytacją. Do tej pory każda przeczytana książka Autorki przenosiła mnie do świata trudnych emocji, gdzie niejako "zmuszany" byłem do głębokich refleksji. Jak było tym razem?

W najnowszej książce spotkałem się z Lilianą i jej najbliższą rodziną.

Za namową koleżanki Liliana bierze udział w radiowym konkursie, w którym wygrywa weekendowy pobyt w luksusowej, nowoczesnej rezydencji położonej z dala od ludzi, w leśnej głuszy. Ależ to był piękny przydrygowy klimat – gęsty, ciemny las i zero "zagłuszaczy" jakimi atakuje nas współczesny świat. Liliana liczy, że ten czas spędzony z bliskimi naprawi to co się między nimi psuje, że ten czas będzie ożywczy. Czy tak się stanie? Czy przeszłość pozwoli im odżyć na nowo?

Autorka utkała literacką sieć, której każda nitka znaczyła inną osobę, inne życie. Tą siecią oplotła tytułowe #źródlisko stwarzając gęstą i mroczną przestrzeń, którą wypełniała "złowieszcza cisza, ciężka od niewypowiedzianych oskarżeń i domysłów".

Jak zawsze otrzymałem ogrom emocjonalnych doznań. Zagłębiając się w tę opowieść odczuwałem "mrowienie w karku i ból promieniujący z brzucha do każdej kończyny". Literki czytanej historii wirowały mi przed oczami. Czułem, podobnie jak Lila, jak oplatają mnie cienie – gęste jak smoła – mój układ nerwowy wchłaniał je, a one niszczyły mnie od środka. Na moim czole pojawiły się krople potu. Czułem jak usuwam się w ciemność...

Strona po stronie odkrywałem tajemnice tej rodziny. "Tchórzostwo? Krycie najbliższych? Lęk przed więzieniem? Przed społecznym ostracyzmem? Czy to nimi kierowało wtedy i później?". Zatapiałem się także w chorym umyśle osoby, która przygotowała grę, w której rodzina Liliany musiała wziąć udział, czy tego chciała czy nie: "Ma umrzeć. Musi umrzeć. Taki jest nadrzędny cel".

Pozostaję z refleksją, że poczucia winy nie da się tak łatwo zagłuszyć, a zemsta nie zawsze przynosi upragnione ukojenie.