Atramentowe serce recenzja

Książkoholik ma to do siebie, że oprócz standardowego czytania, kupowania, zbierania gadżetów, oglądania ekranizacji, ceni w szczególny, inny sposób książki...o książkach. Takie lektury zawsze są przyjemniejsze, bo to oznacza więcej książek. Niektóre z takich perełek są całkiem niezłe, inne trochę gorsze. Jedne kierowane do dorosłych, inne do dzieci i młodzieży. Takim wzorem, trzymając się podziału, niezłym dla młodzieży stała się dla mnie książka „Atramentowe serce”. Kiedyś widziałam urywek filmu w telewizji, ale musiałam się uczyć i wyłączyć. Wspomnienie kilku klatek ekranizacji krążyło w mojej głowie niczym po orbicie....i po trzech latach wypożyczyłam.

Wedle zasady lepiej późno niż wcale.

Książka zaczyna się tak, jak sobie to wyobrażałam. Ojciec i córka. Pasją ich są oczywiście książki, różne dzieła, a dodatkowo Mo, ojciec, zajmuje się odnawianiem, tworzeniem okładek. Mężczyzna traktuje swój zawód, a także książki jak misję, do której zaraża córkę Meggie. To życie wyjątkowe, pełne szczęścia przerywa Smolipaluch. Przychodzi do Mo i nazywa go Czarodziejskim Języki em. Radzi mu natychmiast odjechać z domu i zabrać pewną rzecz, gdyż ten, który jej pragnie, ten, który jej pożąda, jest coraz bliżej...

Ucieczka nie powodzi się, doszło do zdrady i w szponach zła jest ojciec, córka i przy okazji też ciotka. Okazuje się, że cała sytuacja to konsekwencja pewnego daru, który Mo ukrywał przed Meggie od zawsze. Dar piękny, ale szalenie zgubny i niebezpieczny. A zła moc chce ją pozyskać...

„Atramentowe serce” jest aksamitną książką. Świat przedstawiony jest przyjemny, piękny i czytanie sprawia radość. Wszystko jest dopracowane, uszczegółowione, a niektóre rozwiązania zadziwią nie jednego. Każda litera w książce pobudza wyobraźnię. Zresztą już sama okładka gra na naszych zmysłach. Język jest dostosowany do młodszego czytelnika, plastyczny, giętki i przede wszystkim mądry.

Ta książka to początek serii, a zarazem wspaniałej przygody. Porusza ona nie tylko najważniejsze kwestie, na które uczuli czytelnika – na przykład jak ważny jest rodzic w naszym życiu – ale też rozbudzi wyobraźnię, pozwoli jej płynąć i wymyślać, wyobrażać coraz to nowsze fantazje.

I znowu coś, co książkoholik ukocha – pisarz jak Stwórca, pisarz, jako ktoś, kto może zmienić świat. Ręka sprawcza, bóg, któremu nie oprze się nikt. Zna na wylot swoich bohaterów i potrafi ich nie tylko tworzyć, ale i … niszczyć.

Cornelia Funke zachwyciła mnie obrazem, który stworzyła. Wciągnęła mnie w opowieść i wcale nie chciałam, żeby się ona kończyła. Z radością sięgnę po następne części (szybciej niż po pierwszą). A Wam polecam na te ciemne dni – pójdziecie w naprawdę cudowny świat!

To jedna z lepszych książek o książkach, jaką czytałam.

Kto czytał, ten wie: Żeby tak matka Meggie się odnalazła....