Hegemon Apopi. Córa lasu recenzja



Książka “Hegemon Apopi. Córa lasu” J. K. Komudy przewijała mi się niejednokrotnie w postach osób, które polecały tę książkę. Mnie zachwyciła piękna okładka, a jako okładkowa sroka nie mogłam przejść obojętnie obok niej. Elficki świat, który przedstawiła autorka, jest po prostu genialny. Autorka w prosty, lecz zarazem dopracowany sposób przedstawiła czytelnikom świat, który wykreowała. Nie czułam się zagubiona, wręcz przeciwnie, czułam się jakbym osobiście towarzyszyła głównej bohaterce w jej historii. Na rynku czytelniczym nie ma dużo książek o elfach, najbardziej znane chyba są książki Holly Black, która wydaje się wieść prym w tym temacie. Brakowało mi właśnie takiej książki, jaką stworzyła J. K. Komuda, naszej, polskiej z ciekawie wykreowanym światem elfów, w którym znajdzie się miejsce dla człowieka. Jeśli szukacie książki z trójkątem miłosnym, lecz nie tak oczywistym, jakby mógł się wydawać, oraz fantastykę, na naprawdę wysokim poziomie, jest to książka dla was.

Główną bohaterką jest Apopi, młoda studentka, która wieczorami dorabia sobie jako kelnerka w barze. Historię rozpoczynamy od jednego wieczoru, w którym spotyka zakapturzonego nieznajomego, który nic nie robi i nie mówi, tylko siedzi przy barze. Nieznajomy po kilku dniach zaczyna pojawiać się również pod oknami mieszkania Apopi, co ją przeraża, dziewczyna nie wie czy ma paranoję, czy może grozi jej niebezpieczeństwo. Szybko jednak dowiaduje się, że zakapturzony osobnik ma konkretne zamiary wobec niej, mianowicie, chce ją zabić, wbić jej sztylet prosto w serce, lecz nie jest to koniec dla Apopi, to dopiero początek.

Apopi po tym, jak została zamordowana budzi się w świecie rządzonym przez elfy, a ludzie są służącymi tychże elfów. Traktowani są gorzej niż psy, lecz Apopi dzięki swojemu oprawcy została pierwszym w historii Hegemonem-człowiekiem. Prawa jakie się z tym zaszczytnym stanowiskiem wiążą, są na równi z prawami jakie posiadają inne elfy, zaś morderca Apopi jest zabójcą, który zostaje jej przydzielony. Od teraz żyją razem w jednym mieszkaniu, nawiasem mówiąc, mieszkania na drzewie są cudownie opisane, sama bym chciała w takim mieszkać. Nasza bohaterka na początku nie potrafi się odnaleźć w nowej rzeczywistości, otaczają ją istoty, które do tej pory znała tylko z bajek.

Główna bohaterka jest zadziorna, pyskata i buńczuczna, lubię takie, mimo tego, że nie ma w tej historii dużo akcji, ani jakiś spektakularnych walk, czytało mi się ją dobrze, liczę, że kolejny tom ruszy z akcją. Pierwszy tom często jest wprowadzeniem do historii i tak właśnie się stało w tym tomie. Nie przeszkadzało mi to, ponieważ każdy szczegół jest dopracowany w każdym szczególe.

Wątek romantyczny, który rozwija się w bardzo powolnym tempie nie jest czymś nad czym mogłabym się więcej rozwodzić, ot taka ciekawostka od autorki, że ktoś się interesuje Apopi w bardziej romantyczny sposób. Nie jestem wielkim fanem romansów w książkach fantastycznych, lecz wiem, że ostatnio ciężko o książkę bez tego wątku, dlatego przyjmuje je do wiadomości, lecz nie nad każdym będę się rozpływać. Mam nadzieję, że autorka rozwinie ten temat w drugim tomie i będzie to taki romans, który porwie moje serce do galopu.

Jak widzicie czekam na kolejny tom, słyszałam, że jest on coraz bliżej, co mnie bardzo cieszy. Polecam wam tę książkę jako przyjemną lekką lekturę, którą czyta się bardzo szybko. Pióro autorki jest bardzo przyjemne w odbiorze, co skutkuję właśnie ciekawą lekturą.