Ktoś mnie pokochał recenzja

Wszystkie panny na wydaniu powinny mieć się na baczności. Anthony Bridgerton, najbardziej zatwardziały kawaler Londynu, rozpustnik i uwodziciel postanawia się w końcu ożenić.
Mężczyzna stworzył listę cech, które powinna posiadać jego wybranka. Po pierwsze musi być atrakcyjna, ale to nie powinien być problem. Po drugie nie może być głupia, w końcu błyskotliwa żona to mądre dzieci. Z tym może być trochę trudniej. I po trzecie — najważniejsze — nie może to być ktoś, w kim mógłby się naprawdę zakochać. Ta ostatnia reguła nigdy, przenigdy nie zostanie złamana, wtedy ciężej byłoby mu odejść, a przecież to stanie się wcześniej niż ktokolwiek by przypuszczał. Dlatego Edwina Sheffield, piękność, która w tym sezonie rządziła na salonach, wydawała się idealną kandydatką. I tutaj pojawia się problem i jest nim starsza siostra Edwiny, Kate. Dziewczyna uważała, że człowiek takiego pokroju jak on, nie zasługuje na jej siostrę, ale Anthony wie, że musi ją tylko przekonać do siebie, a do tej pory żadna kobieta mu się nie oparła. Jednak Kate okazała się zupełnym przeciwieństwem Edwiny i wszystkich kobiet, jakie spotkał. W oczach Bridgertona była zbyt pewna siebie, zbyt uparta, zbyt szybko wyciągała wnioski i miała cięty język. Nie była nawet piękna, w każdym razie w porównaniu z kilkoma damami i siostrą na czele. Od samego początku jej nie lubił i doprowadzała go do szaleństwa, ona czuła do niego to samo, ale kto się czubi, ten się lubi. Tę dwójkę ciągnęło do siebie, ale czy to wystarczy, by być razem? Kate musiała myśleć przede wszystkim o siostrze, a dla Anthony'ego ona była tym wszystkim, czego (nie) potrzebował.
Jedno jest pewne, czytelnicy Whistledownu z niecierpliwością czekają na rozwój wydarzeń.

Powiem wam, że jestem kompletnie zaskoczona, że tak bardzo polubiłam Anthony'ego. Po pierwszym tomie i sezonie serialu jego postać nie wydawała aż tak „godna uwagi”, a tak naprawdę okazał się czułym, troskliwym, honorowym i w oczach Kate nawet bohaterskim dżentelmenem. Przede wszystkim był oddany swojej rodzinie. Można powiedzieć, że jego urok dosłownie działa na wszystkich.

Bez wątpienia „Ktoś Mnie Pokochał” podobało mi się bardziej niż „Mój Książę”. Ta część była zabawniejsza, szczególnie przekomarzania głównych bohaterów i dokuczanie sobie sprawiały, że uśmiech nie schodził mi z twarzy. W tym tomie mamy pokazane, że strach czasami nie ma wielkich oczu, a jest czymś, co jest w nas tak głęboko zakorzenione, że właściwie podporządkowujemy mu życie.