Miasto zagubionych dusz recenzja

Seria Dary Anioła jest chyba znana już każdemu czytelnikowi, który uwielbia książki z gatunku fantasy. Emocje, które towarzyszą przy każdym spotkaniu z grupką Nocnych Łowców, nigdy nie pozwoliły mi oderwać się od powieści, dopóki nie skończyłam czytać całości. Świetnie zarysowani bohaterowie, niesamowicie złożona fabuła, jej wielowątkowość, która została dopracowana do najmniejszego szczegółu, najzwyczajniej na to nie pozwala.

Clary nie ma chwili spokoju, gdy Clave przeprowadza szczegółowe przesłuchanie dotyczące powstania Sebastiana z martwych i zniknięcie Jace. W Instytucie wrze od plotek, zmartwień, a przyjaciele zagubionego Jace'a postanawiają odszukać go na własną rękę, w momencie gdy Clave postanawia zaniechać dalszych kroków w tej kwestii. Mają bowiem ważniejsze sprawy na głowie, a jedną z nich jest Sebastian, który najwyraźniej szykuje kolejny zamach. Clary podejrzewa, że obie te sprawy są ze sobą połączone, a włamanie Jace'a i Sebastiana do Instytutu, którego jest świadkiem, utwierdza ją w tym przekonaniu.

Po drugiej stronie mamy królową Fearie, jej pakt z Sebastianem, odnowione więzi Mai oraz Jordana, jak samą Isabell, która zaczyna odnajdować w sobie głębsze uczucia względem Simona. Do tego wszystkiego dochodzi podejrzliwy Alec. Chłopak chce dowiedzieć się w końcu czegoś na temat swego partnera, Magnusa. Jego potajemne spotkania z Camille oraz zdobyte od niej informacje, dotyczące nieśmiertelności Magnusa, nie pozostają tajemnicą, jak wcześniej tego oczekiwał.
Tymczasem Clary postanawia dołączyć do Jace’a i Sebastiana oraz ich planu stworzenia Mrocznych Łowców.

Pani Clare również tym razem udało się utrzymać tę fantastyczną atmosferę. Ukazując ciemniejszą stronę Jace’a odeszła nieco od poprzedniego stanu, pozwalając czytelnikom na nutę nienawiści względem bohatera. Bardzo polubiłam ten pomysł. Seria została nieco urozmaicona, a wrażenia wskoczyły na wyższy poziom zachwytu. Przyznaję, że ta część uzmysłowiła mi jak bardzo nie znoszę postaci Clary. Kolejny tom wzdychania do Jace’a, jego boskości, idealnego ciała oraz fascynującej osobowości. Ale jak udało mi się gdzieś przeczytać, nijakie postaci to kanon powieści dla młodzieży, z czym zgadzam się w pełni.

Okładki Darów Anioła dają wiele do życzenia. Przedstawieni na nich bohaterowie wyglądają niesamowicie karykaturalnie, niczym dzieci. Cieszę się, że tym razem Wydawnictwo postanowiło lepiej przyłożyć się do tej części. Otóż okładka „Miasta zagubionych dusz” jest naprawdę przepiękna.

Nie pozostaje mi nic innego jak poprowadzić fanów Darów Anioła do stoiska z przedostatnią częścią Serii oraz wyczekiwania na kolejną.
Zagubcie swe dusze.

„- Nigdy się nie przejmowałem – powiedział. – Pragnąłem ciebie. Zawsze pragnąłem ciebie.

Cassandra Clare „Miasto zagubionych dusz”