Amandine. Pragnienie miłości recenzja

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu WasPos.

Amandine po latach męki u boku brutalnego męża w końcu udaje się uciec. Pragnąc zaznać spokoju i uleczyć skatowaną duszę, natrafia na Evana. Mężczyznę, którego zdrada żony ugodziła prosto w serce. Czy dwójka zniszczonych i zranionych przez życie ludzi odnajdzie wreszcie upragniony spokój, zrozumienie i miłość?

Nie mam pojęcia, od czego mam zacząć. Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ blurb z tyłu zachęcił mnie do jej przeczytania. Dodatkowo się nią zainteresowałam, bo okazało się, że lektura wcześniej widniała na platformie Wattpad, a niekiedy można natrafić tam na naprawdę wyjątkowe perełki. Jednak, czy „Amandine. Pragnienie miłości” się do nich zalicza? Jeśli chcecie poznać moją opinię, to śmiało czytajcie dalej.

Na początku chciałabym zaznaczyć, że autorka porusza ciężkie, ważne i powszechnie aktualne tematy, takie jak: znęcanie się, a także poważne zaburzenia psychiczne. Super, że podjęła się tego i postanowiła umieścić to w swojej książce, ale niestety uważam, że podeszła do tego od złej strony.

Powszechnie wiadomo, że osoby, które zostały skrzywdzone przez życie, potrzebują odpowiedniej opieki, a przede wszystkim wytchnienia i spokoju. Nikt z dnia na dzień się nie zmienia i nie promienieje szczęściem. W przypadku głównej bohaterki Amandine tak właśnie jest. Dziewczyna spędziła u boku swego męża dobre kilka lat i w trakcie ich nie miała lekko. Była bita, poniżana i traktowana jak zabawka, którą można się znudzić i wyrzucić do kosza. Kiedy na jej drodze pojawia się Evan, Amandine potrzebuje raptem kilku dni, aby stanąć na nogi.

Relacja głównych bohaterów gna łeb na szyję. Niepotrzebnie autorka wszystko przyśpieszyła i w zawrotnym tempie podniosła więź postaci na wyższy poziom. Evan, zakochał się w nowo poznanej kobiecie bardzo szybko, tak naprawdę z jego strony była to miłość od pierwszego wejrzenia. Sam później zresztą przyznaje, że nie rozumie uczucia, którym obdarzył Amandine, ponieważ zna ją raptem kilka godzin. Już nie wspomnę nawet o tym, że dosłownie po paru dniach, a może i godzinach główny bohater zaczął zwracać się do kobiety „skarbie”. Czy oni już poznali się na tyle, aby pomóc pieszczotliwie do siebie mówić?

Amandine i Evan są moim zdaniem niedopracowani. Bohaterowie powinni zmagać się ze swoimi demonami, powoli się od nich uwalniać, a nie jak za dotknięciem magicznej różdżki się ich pozbywać.

Brakowało mi w książce obiecanego krajobrazu Australii. Gdyby nie wspomnienie o tym, że główny męski bohater hoduje strusie, to nigdy nie powiedziałabym, że akcja ma miejsce właśnie w niej.

Jedynie wspomnienia ze wcześniejszego życia Amandine mnie zainteresowały, a tak to nic poza tym.

Końcowe wydarzenia są moim zdaniem odrealnione. Nagły zwrot akcji, pominięcie ważnych kwestii, mało spójności z całą historią i zakończenie.

Jestem rozczarowana tą historią, liczyłam na coś ciekawego i poruszającego.