Wyśnione życie recenzja

 Oto powieść, w której podświadomość i wyobrażenia bohaterki grają rolę pierwszoplanową. Autorka sprytnie obmyśliła sobie pola, na których rozegrają się zdarzenia. Rzeczywistość splata się tutaj z ułudą tworząc całość, jak dzień z nocą, jawa ze snem. Na dobrą sprawę można przyjąć, że fabuła jest wędrówką Katharyn w ustaleniu, gdzie jest jej miejsce, w którym ze światów toczy się jej prawdziwe życie.
 
 Cynthia Swanson napisała do pewnego stopnia oryginalną opowieść, w której ukazuje alternatywną wersję życia bohaterki. To co opisała i w jaki sposób zaprojektowała życie Katharyn na przełomie miesięcy, kiedy ta ewidentnie była w szoku na skutek osobistych przeżyć zasługuje na wyróżnienie. Chociaż, gdy czytelnik będzie miął już za sobą połowę książki z łatwością stwierdzi, że "Wyśnione życie" nie do końca jest pozbawione motywów, które już gdzieś spotkał. Jednak to, co mnie nie zadowala w książce, to sam sposób snucia opowieści. Zamiast czuć się coraz bardziej zaintrygowaną i maksymalnie wciągnąć się w dwutorowo poprowadzoną fabułę mnie czas spędzony z "Wyśnionym życiem" zaczął się wlec. Tak, jak akcja przeskakiwała pomiędzy dwoma światami, tak ja miałam ochotę przeskakiwać po stronach, a nie wgryzać się w każde słowo. Pojawia się zatem nieadekwatność umiejętnie zbudowanej wizji rzeczywistości, zarówno tej na jawie, jak i tej we śnie, w stosunku do mało pasjonującego sposobu poprowadzenia historii, od której nie dałoby się oderwać. Odnajduję też pewien zgrzyt w wykreowaniu postaci. Poza Kitty, bohaterowie są przedstawieni mało plastyczne, jakby wycięci z różnych szablonu. W pewnych momentach ma to swoje uzasadnienie, jeśli chodzi o przyjaciółkę bohaterki, której kreacja ulega zmianie w zależności, gdzie są umieszczone wydarzenia. Ale Lars posłużył głównie jako wiernie potakujący współmałżonek, tak realny, jak odrealnione momenty w życiu Katharyn. A samo rozwiązanie? Cóż, na pewno nie zaskoczy niczym spektakularnym, gdyż jak wcześniej wspomniałam, domyślimy się go na długo przed zakończeniem.
 
 Powieść nostalgiczna. A przynajmniej dla mnie podróż przez świat Kitty była obleczona w mgiełkę nostalgii, być może za innym życiem, za możliwością dokonania innych wyborów, gdyby tylko okazało się to możliwe. W każdym razie Swanson brutalnie uzmysławia, że możemy bujać w świecie fantastycznych iluzji, próbować zamknąć się w e własnych urojeniach odcinając od bolesnych spraw, ale nasza podświadomość i tak ściągnie nas na ziemię, do miejsca, które jest nam przeznaczone. "Wyśnione życie" ma ciekawą treść, z tym że opakowaną w mało porywającą formę.