Alopecjanki. Historie łysych kobiet recenzja

Widzisz łysą głowę, myślisz - RAK! Nic bardziej mylnego. Alopecia areata, łysienie plackowate. Brzmi jak wyrok i poniekąd nim jest. No bo jak inaczej powiedzieć na nieuniknioną stratę największego, według wielu, atrybutu kobiecości? W dobie Internetu, social mediów, życia ponad stan, idealnych zdjęć, perfekcyjnego wyglądu, domów, figur, życia fit, według ściśle określonych wyznaczników, nie bać się swojej inności? Co to znaczy być innym i jak odnaleźć się w szarej codzienności? Jak radzić sobie z problemami dnia dzisiejszego wiedząc, że bardzo wiele osób wytyka nas palcami i krzywo patrzy w naszą stronę?

"Alopecjanki Historie łysych kobiet" to książka łamiąca niejako tematy tabu. Dziesięć silnych kobiet, które tej siły i odwagi do walki musiały się nauczyć w trybie natychmiastowym. Przez ich przypadłość codzienność staje się wyzwaniem, ponieważ społeczeństwo w bardzo różny sposób reaguje na ich wygląd. Książka składa się z dziesięciu krótkich wywiadów z kobietami, które straciły włosy w wyniku łysienia plackowatego. Kolejne pięć wywiadów to rozmowa z matką Autorki, która również cierpi na tę przypadłość, psychoterapeutą, dominikaninem, partnerem jednej z kobiet, perukarzem. Jest to bardzo zajmujące i ciekawe, ponieważ Czytelnik ma szansę szerszego spojrzenia na tę przypadłość. Autorka nie zamyka się w sztywnych ramach definicji łysienia plackowatego, tylko sięga głębiej, znacznie głębiej. Porusza tematy życia codziennego, kobiecości, seksualności, poczucia jedności z samym sobą, wolności, akceptacji, samoakceptacji, rodziny. Książka napisana jest prostym językiem, w prostej formie, dzięki czemu przedstawione bohaterki stają się bardzo bliskie Czytelnikowi. "Alopecjanki" czyta się bardzo szybko i z niegasnącym zainteresowaniem. Podoba mi się, że Autorka pozwala Czytelnikowi na poznanie dwóch stron barykady. Przedstawione historie zarówno wzruszają, jak i motywują do działania, zachęcają do zastanowienia się nad własnym postępowaniem. Te kobiety udowadniają każdego dnia, że są wyjątkowe.

"Alopecjanki" to ciekawa pozycja literacka. Mówi głośno o łysieniu plackowatym, nie zostawiając go w cieniu. Łysa głowa to nie wyrok, nie musi być wyznacznikiem raka. Polecam!