Aleja samobójców recenzja

Jakie jest Wasze pierwsze skojarzenie związane z domem spokojnej starości? Czy jest to stary, zaniedbany budynek, gdzie nieprzyjemne zapachy drażnią Wasze nozdrza? A może to niemiły i apodyktyczny personel lub biedni, samotni i zgorzkniali pensjonariusze, którzy swoją starość muszą spędzić w tym obskurnym miejscu? Nie wiem jak u Was, ale u mnie każde to określenie pasuje tutaj idealnie. Jednak nie możemy zapominać, iż istnieją także takie ośrodki, gdzie luksus i wygoda to podstawa, oczywiście za odpowiednią cenę. Tylko czy można tam czuć się bezpiecznie? Czy to faktycznie właściwe miejsce dla człowieka?

Marek Krajewski oraz Mariusz Czubaj stworzyli powieść, w której wszelkie chwyty są dozwolone. "Aleja samobójców"- tutaj nawet starość ma swoje przywileje. Tuż pod Gdańskiem znajduje się luksusowy dom seniora, w którym ciężko o wolne miejsce. "Eden" cechuje prestiż, pieniądze i wygoda. Jednak to pozornie spokojne i bezpieczne miejsce kryje w sobie sporo tajemnic. Tajemnic, które mogą stanowić śmiertelne zagrożenie dla samych pensjonariuszy. W tym wyjątkowym ośrodku, gdzie istnieje najlepsza opieka medyczna, najnowocześniejsze zabezpieczenia oraz niczego sobie ochroniarze, dochodzi do kilku okrutnych zdarzeń: morderstwa, w którym ktoś brutalnie oskalpował pewnego niepełnosprawnego fizycznie mężczyznę, absurdalnego samobójstwa oraz dziwnego zaginięcia. Jak to możliwe? Kto zawinił, nie gwarantując swoim pacjentom odpowiedniej opieki? Na te i na inne pytanie odpowiedzi będzie szukał nadkomisarz Jarosław Pater. Jednak zostaje on bardzo szybko odsunięty na bok, zaś sprawę zabójstwa przejmuje ABW, mimo to Pater prowadzi własne prywatne śledztwo. Im nadkomisarz głębiej drąży ten temat, tym sytuacja robi się coraz bardziej napięta i niebezpieczna.

"Aleja samobójców" to dobry kryminał w specyficznym stylu. Mocny, dosadny, mroczny i poniekąd depresyjny. Nie zabraknie w nim patologicznego społeczeństwa, brudu i niesprawiedliwości, a nasi bohaterowie codziennie stykają się z nierównościami i deprawacją. W tej książce ukazany jest świat, który powoli małymi krokami zbliża się ku upadkowi, ku czystemu złu, gdzie wszystko będzie białe lub czarne, nic pomiędzy. To świat bez nadziei, wyższych idei i wzajemnej empatii. Z tej powieści nie bije optymizm i dobre fluidy, wręcz przeciwnie. Jest smętnie, szaro i ponuro. Ta historia przytłacza, zasmuca, a mimo to nadal mocno intryguje.

Po tym zacnym duecie spodziewałam się umiarkowanej akcji, otoczonej aurą tajemniczości i melancholii, która wciągnie mnie od samego początku. I tak też było- tempo na stałym poziomie, bez zbędnych wzlotów i upadków. Całość czytało się płynnie i frapująco, mając również czas na własne przemyślenia już w trakcie tej lektury. Lektury pełnej sekretów, intryg i ciemności, podsycanych sporą dawką niebezpieczeństwa.

Jeżeli chodzi o bohaterów to niestety nie udało mi się zapałać do nich sympatią, gdyż są oni zbyt złożeni, by móc jednoznacznie ich ocenić na podstawie tylko tej jednej historii. Nie można jednak odmówić im silnego i wyrazistego charakteru, ponieważ te osoby mają w sobie nieprzeciętną charyzmę i drapieżność, które przykuwają moją czytelniczą uwagę.

Podsumowując, "Aleja samobójców" Marka Krajewskiego oraz Mariusza Czubaja to nietuzinkowy, intrygujący i fascynujący kryminał o mrocznej fabule, skomplikowanych bohaterach, a także o odpowiednim tempie. To dobra i wciągająca powieść, choć mało pozytywna, więc nie radzę jej czytać w samotne, bezbarwne dni. Niemniej jednak szczerze ją polecam, pomimo braku efektu WOW.