Aleja Potępienia recenzja

Powieść liczy 197 stron jednak pomimo swej skromnej objętości czytelnik może dzięki niej zagłębić się w bardzo zróżnicowany, mroczny i brutalny krajobraz Ameryki Północnej po III wojnie światowej.
Główny bohater książki – Czort Tanner – jako skazaniec otrzymuje od rządu Kalifornii zadanie z gatunku mission impossible. On jak i inni kierowcy z jego ekipy muszą, jak najszybciej przetransportować do ogarniętego zarazą Bostonu. Zadanie wydaje się niemożliwe do wykonania, gdyż oznacza przedostanie się na wschodnie wybrzeże przez tzw. aleje potępienia, czyli ciągnącą się przez tysiące mili radioaktywną pustynię, którą zamieszkują  mutanty, kanibale oraz przemierzają rozmaite grupy bandytów. Wśród atutów książki wymieniłby z całą pewnością jej bohaterów, żaden z nich nie jest jednoznaczny, ma za sobą ciekawy, niekiedy brutalny innym razem wzruszający życiorys. Kolejny duży plus za ukazanie zachowań i postępowania mieszkańców zniszczonego wojną USA, przypominającego mi bohaterów filmu Mad MAX z 1979 roku. Jedynym elementem jaki nie wzbudził mojego entuzjazmu było zakończenie. W mojej ocenie płytkie i nie pasujące do starannie budowanej przez prawie 200 stron opowieści.