Odnaleziony ksiądz recenzja

Odszedłem, czuje się wolny. Nic ani nikt nie więzi mych stóp. W końcu, po latach ucisku mogę oddychać pełną piersią. Mogę zaczerpnąć powietrza, nie krzywiąc się ani nie zastanawiając się, czy nikt nie patrzy. Czy nikt mnie nie oceni ani czy nie urażę kogoś moją wolnością. Odszedłem, tylko czemu tak późno. Dlaczego tak długo zastanawiałem się, co o mojej decyzji pomyślą sobie inni. Jak to skomentują, jak do tego podejdą i nie czy nie będą ukradkiem szeptać, że nie wytrwałem w moim postanowieniu. Wolność, tak potrzebna i niczym nieskrępowana.

Odnaleziony ksiądz to kontynuacja autobiograficznej książki Marcina Adamca. Jest to intymny i niezwykle osobisty zapis życia po życiu. To opowieść nie tylko o odchodzeniu, czy wręcz zerwaniu z kościołem, ale próba opowiedzenia, jak się żyje w stanie świeckim. Autor dzieli się z czytelnikiem swoimi odczuciami, lękami i wątpliwościami. Stara się w prosty i przystępny sposób opowiedzieć, co go boli, co gryzie i co sprawia, że jego życie wygląda tak, a nie inaczej. Z lekkością, swadą i bez lukrowania dzieli się, a przede wszystkim omawia swoje bolączki i troski. Robi to w sposób krótki, zwięzły i pozbawiony emocji.

Niestety, tak jak "Zniknięty ksiądz" wbił mnie w fotel i na długo pozostawił w mojej głowie sporo myśli, tak "Odnaleziony ksiądz" nie wywołał żadnych głębszych uczuć. Miałam wrażenie, że już o tym czytałam, że to już było, a autor pisze o tym samym. Z takiego wow wpadałam w czarną otchłań, której nie było nic. Ani zaskoczenia, ani emocji, ani nic nowego. Liczyłam na opowieść człowieka, który wystąpił ze stanu duchownego, odwiesił na wieszak sutannę i poczuł się wolny. Dostałam za to zbiór różnych, mniej lub bardziej zabawnych anegdotek o życiu w seminarium, pierwszych krok stawianych na parafii, czy rozmowach ze starszymi stażem kapłanami.

Mam poczucie, że to taki odgrzewany kotlet, który już dawno stracił na jakości i smaku. Jest przeciętny, a o jego smaku szybko się zapomina. Tak jak o "Odnalezionym księdzu." Jednym uchem, a raczej okiem wpada, a drugim wypada. Bez zagnieżdżenia się w sercu i umyśle.