Ważka. Niespokojny Lot recenzja

Minłęy trzy lata odkąd poznałam historię Weroniki Duszy i powiem wam, że sporo zapomniałam z tamtego świata. Gdy zaczęłam 2 tom, czułam się, jakbym miała coś na końcu języka, ale nie mogła za Chiny Ludowe tego wypowiedzieć. Więc wróciłam do swojej recenzji i wtedy dopiero wszystko kliknęło i pojawiło się na swoim miejscu.

,,Ważka. Niespokojny Lot" opowiada dalej historię Weroniki, która po uciecze z Białego Wzgórza znajduje schronienie pośród himalajskich szczytów, gdzie "rządzi" jej ukochany Janek wraz z ojcem, którzy pracują nad jakąś ściśle tajną misją, która ma wyzwolić świat spod Korpowładzy. Dodatkowo mamy też linię Tomka i Klary, którzy zmierzają w stronę Twierdzy, gdzie technicznie rzecz biorąc w jej okolicach znajduje się Weronika. Wszystko jest połączone, splątane, a nasi bohaterowie wcale nie będą mieli łatwej przeprawy — tej intelektualnej i fizycznej. Czeka ich sporo wyzwań, ale i poznania prawdy.



Zacznę od tego, że... na miejscu Weroniki od razu powiedziałabym, co myślę na temat swojego szowinistycznego i mizoginistycznego pajaca, który chce "zbawić świat". Dodatkowo jej relacja z Janem... naprawdę... Laska siedziała na tyłku, pozwalała sobie na to, żeby ten zatajał przed nią to, co robił i żyła w niewiedzy. Była taką odskocznią dla Jana i baaardzo długo tego nie widziała. Wiem, że miłość jest ślepa... ale skoro sobie obiecali, że będą ze sobą szczerzy to czemu tak długo udawała przed sobą, że takie życie jak "cały dzień tęsknię za gościem, a potem spędzam czas tylko z nim i praktycznie nie mam innego życia". Dopiero kiedy na targu poznaje pewnego mężczyznę, zostaje wyrwana z tego letargu i chwała za to! Nie wiem, czy zniosłabym dłużej taką Weronikę. Później ma swoje momenty, ale rozumiem to. Ciężko jest oprzeć się uczuciu i osobie, która przez pewien czas była twoim światem.

Z drugiej strony mamy Tomka, który... naprawdę nie potrafi obyć się z kobietami. Ale z czasem się to zmienia tak jak jego wroga relacja z Klarą. Chłopak przeżywa dużo i... widzę u niego progres. Naprawdę. Tomek nie boi się trudnych wyzwań, ale jednocześnie analizuje je na swój sposób (nie powiem jaki, bo spojler), co sprawia że mężnieje tylko i wyrasta z takiego "pyszałkowatego gówniarza".

Dlatego mam w sumie mieszane uczucia, bo mam wrażenie, że Weronika nieco się cofnęła w swojej kreacji postaci, a Tomek wręcz przeciwnie. Dodatkowo kwestia Jana... a fabularnie było w porządku z tym że troszkę brakowało mi takiego krótkiego streszczenia, co się działo wcześniej. Sporo by to ułatwiło i na pewno ruszyłoby moje komórki mózgowe do pracy. Jednakże muszę przyznać, że dobrze się bawiłam. Zwłaszcza przy próbie rozszyfrowania Klary i przy ekstrawaganckim wokaliście z pewnego zespołu ;)

Moja ocena 6/10.