Akademia wampirów recenzja

Po nudnych, mdłych, nadętych i patetycznych "Upadłych", "Akademia wampirów" (jej całkowite przeciwieństwo) objawiła mi się niby ciepły letni deszcz, niczym rześki poranek, niczym kąpiel w chłodnej rzece w upalny dzień.
Jest po prostu wspaniała!!! Dołączam do grona wiernych fanek tej serii!

Nie wiem od czego zacząć. Bohaterowie - przewspaniali. Dymitr! Ach, wielbię go i kocham. Tak bardzo się cieszę, że nie jest on rówieśnikiem głównej bohaterki, w którego ona się wpatruje siedząc na lekcji np. biologii. Kurcze, ale pomiędzy nimi jest tylko 7 lat różnicy. To naprawdę niedużo, a podkreślają tą różnicę wieku, jakby to było przynajmniej 30. Tej parze życzę jak najlepiej.
Rose również wspaniała, wreszcie dziewczyna z charakterem, biorąca sprawy w swoje ręce, a nie kolejna niezdara i łamaga.
Lissa na początku mnie denerwowała, ale potem nawet ją polubiłam.
Dialogi - wspaniałe! Potyczki słowne Rose były niesamowite.
Wspaniałe w tej książce jest to, że nic nie jest jednoznaczne. Bardzo podoba mi się, że w każdej części jest jakaś zagadka, pewne niedopowiedzenia, które poznajemy w trakcie czytania. Bardzo lubię serie, gdzie w każdym tomie jest pewna oddzielna historia. Są wątki, które będą ciągnęły się dalej, ale pewien etap, pewna zagadka zostaje rozwiązana.

Jedna rzecz jednak zmusiła mnie do poważnej refleksji.
Chodzi o ten podział na moroje i dampiry. Dla mnie to niesamowicie niesprawiedliwe. Próbowałam się zastanowić na sensem życia dampira-strażnika. Jego jedynym zadaniem w życiu jest obronienie moroja. No choćbym chciała, to nie mogę się z tym pogodzić! Przeraża mnie los strażniczki. W niektórych momentach książki odnosiłam wrażenie, że dampiry traktowane są jako niższy gatunek, czy niższa kasta. To dla nich normalne, że któregoś dnia najprawdopodobniej zginą za moroja. Tylko dlaczego? Co takiego lepszego jest w morojach, że muszą być traktowani jak małe książątka?
Moroje tłumaczą to tym, że życie dampirów jest od nich uzależnione, ale jakoś mnie to za bardzo nie przekonuje. Kobiety-dampiry, które wybrały inny los - wychowywanie dzieci, traktowane są z pogardą, ponieważ nie zajmują się tym, do czego są przeznaczone.
Dampiry nie są zapraszane na przyjęcia, dampiry nie mają swojej arystokracji. Nawet w Akademii te osobne dormitoria trochę mnie raziły. Dlaczego morojki i dampirki nie mogą mieć wspólnego pokoju?
Te wszystkie kwestie bardzo silnie zawładnęły moim umysłem. Dla mnie po prostu ta sytuacja opisana jako naturalna i najdogodniejsza, wcale taka nie jest. Młode dampiry od dzieciństwa są uczone o tym, że najważniejsze w życiu to chronić moroje. Według mnie, nie powinno tak być.

No, jak zwykle zebrało mi się na refleksje. Oczywiście nie wpływają one w żaden sposób ujemnie na moją sympatię do powieści.
Jest genialna!