Agrafka recenzja

Dobromiła to niespełniona życiowo nastolatka i dziecko marzenie każdego rodzica. Robi wszystko co się jej karze, nie sprzeciwia się i odnosi znaczne sukcesy w szkole. Jednak ona sama nie znosi takiego życia. Marzy jej się samodzielność i podążanie własnymi ścieżkami. Niestety, ale brak jej odwagi by sprzeciwić się woli rodziców, dlatego zgadza się na wszystkie ich warunki. Po za rządzeniem jej życiem, nie okazują Miłce przynajmniej odrobiny rodzicielskiej miłości. Traktują ją jak dobrą inwestycję za kilka lat. Podobnie jest z jej starszą siostrą, którą otaczają przynajmniej troską i radością na każdy jej powrót do domu. Jak potoczą się dalsze losy Dobromiły, kiedy na jej drodze stanie Koleś i całkiem przewróci jej w głowie?

Przeczytałam dwie książki Izabeli Sowy, które nie zrobiły na mnie dobrego wrażenia. Dlaczego więc sięgnęłam po Agrafkę? Czuję, że w tej autorce jest potencjał, dlatego postanowiłam dać jej jeszcze jedną szansę.

Szczerze mówiąc po raz kolejny twórczością Izabeli Sowy jestem rozczarowana. Pierwsza połowa książki to był jakiś koszmar. Kompletnie nic się nie działo. Przez godzinę się tak wynudziłam, że aż w pewnym momencie miałam odłożyć książkę, kiedy na szczęście pojawiła się postać dziadka. Swoją osobą wprowadził do Agrafki trochę akcji, ale to nie zmienia faktu, że jest ona jedną z najgorszych młodzieżówek jakie miałam okazję czytać.

Już od samego początku nie przypadł mi do gustu styl autorki. Według mnie był trochę za "luzacki", przez co momentami nawet żałosny. Niektóre zwroty już dawno wyszły z użycia lub nie przypominam sobie by w ogóle wśród nastolatków były stosowane. Książki nie czytało mi się szybko. Właśnie mimo swojej grubości, niemiłosiernie mi się dłużyła przez brak akcji i nieprzyjemny styl pisarski.

Jeśli chodzi o bohaterów to wszyscy bez wyjątku byli mi obojętni. Jakoś się z nimi nie zżyłam, mimo że dobrze znałam ich sytuacje życiową. Natomiast wyjątkowo denerwowała mnie Miłka, która swoją bezsilnością nie była w stanie podążać do własnej samorealizacji oraz kierować się ścieżką do szczęścia. Najgorsze jednak było to, że ona dobrze wiedziała do zamierza robić tylko bała się reakcji rodziców i wszystkich dookoła. Autorka starała się pokazać nam, że nie warto kierować się ambicjami innych, a dążyć do spełniania własnych marzeń.

Agrafki zdecydowanie nie polecam, nawet osobom, którzy w młodzieżówkach się zaczytują. Dość nudna książka, która opowiada o życiu nieszczęśliwej nastolatki. Denerwujący styl pisarski oraz bohaterowie mogą spowodować, że zamiast mile spędzić czas, stracicie tylko kilka cennych godzin.