Agrafka recenzja

„Agrafka” Izabeli Sowy powinna stać się obowiązkową lekturą wszystkich rodziców. Główna bohaterka to Miłka – szesnastoletnia, wzorowa uczennica liceum. Rodzice stworzyli jej idealny, sterylny świat: najlepsze osiedle, piękne mieszkanie, najlepsza szkoła, mnóstwo dodatkowych zajęć. A jednak dziewczyna czuje się nieszczęśliwa, ciągle się czegoś boi. Rozpaczliwie pragnie wyróżnić się z tłumu, zaimponować rodzicom i starszej siostrze. Nikt z rodziny nie potrafi jej słuchać. Nikt nie zastanawia się nawet o czym marzy i czego się boi. Rodzice „zaprogramowali” ją na sukces, bo przecież to najlepsza inwestycja na przyszłość.
„…kiedy już się uda, czekają na człowieka same fajne rzeczy. Stylizowane meble, nowa terenówka co trzy lata, markowe ubrania na każdy sezon, dwupoziomowy apartament i na deser wakacje. Na południu albo za kołem polarnym. A poza tym podziw bliskich i zazdrość kumpli z Naszej Klasy. Nawet tych, których się ledwo pamięta.”
Rodzice podejmują za Miłkę decyzje w każdej dziedzinie jej życia wmawiając sobie i jej, że są to jej własne wybory. Co gorsza oni naprawdę w to wierzą, a Miłka boi się zaprotestować.
Całą lawinę niespodziewanych wydarzeń rozpoczął mały piesek, którego Miłka znalazła w lesie. Dziewczyna nie ma odwagi żaby zabrać go do sterylnego mieszkania. Boi się nawet powiedzieć rodzicom o swoim odkryciu, którzy przecież z góry założyli, że Miłka boi się psów i od dziecka ją przed nimi bronią. Wszelkie próby rozmowy z rodzicami, babcią, a nawet przyjaciółką nie dają oczekiwanych rezultatów. Dziewczyna nie potrafi zapomnieć o małym psiaku porzuconym w lesie przez właścicieli i dlatego potajemnie jeździ go dokarmiać.
Nieoczekiwanie spotyka w parku starszego pana, który okazuje się być jej ukochanym dziadkiem, wyklętym przez rodzinę. Zaczyna się z nim potajemnie spotykać i to właśnie jemu zwierza się ze swojego problemu. Dziadek, bez zbędnych ceregieli, decyduje się pomóc wnuczce w ratowaniu psiaka. Zaczyna też z nią rozmawiać, normalnie, po ludzku. Dzięki dziadkowi Miłka powoli wychodzi ze swojej skorupy. Dojrzewa do szczerej rozmowy z rodzicami i starszą siostrą. Wychodzą też na jaw skrzętnie skrywane tajemnice rodzinne. Na przykład Miłka dowiaduje się, że siostra od lat walczy z anoreksją, a dziadek jest transwestytą!
Muszę przyznać, że mnie „Agrafka” Izabeli Sowy z lekka przeraziła. A to dlatego, że sama jestem mamą i patrzyłam na tę książkę z perspektywy rodzica. Co prawda moim synom daleko jeszcze do wieku dojrzewania, ale czas biegnie szybko, a własnych błędów (również tych wychowawczych) zwykle się nie zauważa.