Niewinność Lukrecji recenzja

Pisanie książek sensacyjnych jest naprawdę ciężkim kalibrem. Mamy wielu autorów, którzy gatunek ten wynieśli na takie wyżyny, że ciężko im dorównać lub chociażby spróbować.
Autorka zaryzykowała i jako swój debiut napisała historię wzorowana na amerykańskich historiach. Dobry manewr, ja jednak miałam nadzieję, że książka zostanie osadzona na naszym polskim rynku, gdzie wiadomo, jak się poruszać.

Kim jest tytułowa Lukrecja? Najlepsza agentka, niezrównana, wybitna i przebiegła jak nie jeden wąż, a co najmniej kilka. Pierwsze spotkanie z nią, wprawia nas w osłupienie, gdyż jest to kobieta niechlujna, zaniedbana i najnormalniej w świecie, opita na amen. Taką właśnie poznaje ją agent Paul Horn, który dostał zadanie, aby skompromitować jednego z senatorów, a Lukrecja ma być bardzo ważną składową tego zadania. Osłupiały, czuje się oszukany przez generała, ale musi wykonać rozkaz i doprowadzić sprawę do końca.

My czytelnicy możemy również czuć się bardzo niekomfortowo, bo oto zaczyna się gra, w której ktoś doskonale udaje, co tylko świadczy o doskonałym przygotowaniu do swojej pracy. Paul musi stanąć oko w oko z Lukrecją i zawalczyć o to, aby oboje podjęli się zadania i wykonali je najlepiej, jak potrafią. Jego początkowa niechęć do kobiety, przekształca się w ogromny pociąg do niej, gdyż Lukrecja przechodzi metamorfozę, niczym motyl.

Mam duży problem, aby napisać, że ta książka mnie porwała i bez tchu doczytałam do końca. No niestety nie. Pomysł na historię świetny. Pewne sceny opisane za bardzo skrupulatnie, inne zaś pobieżnie, jakby autorka się spieszyła. Nie zmienia to faktu, że słuchało się bardzo dobrze, choć czasami miałam problemy z pokojarzeniem faktów i musiałam wracać, żeby się skupić i wyłapać najważniejsze szczegóły.

Największym plusem był moment balu u gubernatora, gdzie Lukrecja wkracza na salony, a wraz z nią, jej nieodłączna prawa ręka. Było parę momentów humorystycznych, które podkręciły akcję i tak ładnie ją wyłagodziły. Drugim plusem było zakończenie, którego przyznam, nie spodziewałam się w ogóle, ale otworzyło ono drogę do kolejnej części.

Największym minusem romans, który absolutnie nic nie wniósł do akcji i jak dla mnie, był absolutnie zbędny.

Czy była to dobra sensacja? Nie mogę tego napisać z całym przekonaniem, wychowałam się na książkach Ludluma, Folletta, więc i moje oczekiwania były ogromne. Pozostawiam Wam w ocenie, czy chcielibyście po nią sięgnąć.