Księgarz z Kabulu recenzja

Można tę książkę czytać jako opowieść o kobietach z Kabulu, książkę o rodzinach afgańskich i reportaż o losie Afganek. Bo bohaterkami są kobiety z rodziny Sułtana i otoczenia, kobiety w różnym wieku, mężatki, panny, wdowy. Autorka, reporterka żyła jakiś czas w domu Sułtana, rozmawiała z nimi i poznała ich losy. Łączy je to, że ich byt zależy od mężczyzn. A dzielą charaktery. Są mądre i głupie, puste i chytre.
Pustych i głupich nie polubiłam. Za to bardzo przejęłam się losem Leili. To domowe popychadło, bracia mają sprawną służącą. Ale i kobiety zepchnęły na nią wszystkie obowiązki. Mamy też panny, które w trakcie książki wyszły za mąż. Tej się powiodło, tamtej nie. Żona jest własnością męża, ale i tak zamążpójście może być jakąś szansą, na własne łóżko, na jakąś rolę w rodzinie (nawet wysoką, gdy małżonce uda się podbić serce męża. A z książki wynika, że to, co mąż oczekuje, to seks i dzieci. Ups. Synów oczekuje). Ale nie wszyscy opisani mężowie w tej książce to wredne świnie. Byli też i słabi, ale i byli mężowie kochający i dobrzy.
Podsumowując, książka opisuje chory i skostniały system rodzinny w Afganistanie po obaleniu reżimu talibów. To co Rosjanie zrobili dla kobiet, dawno zostało stłumione. Dano kobietom burki, zabroniono pracować i upchano je w małych klitkach. Konflikty zaś pozostawiono kobietom, 'bo mąż się nie zniża do waśni kobiet', ale mąż zniża się, do sprowokowania tych konfliktów.
Z tej całej plejady kobiet miałam nieodparte wrażenie, że ten cały system opresyjny został stworzony przez mężczyzn i dla mężczyzn, którzy - ci mężczyźni - jak to mężczyźni mają w zwyczaju - nie przewidzieli skutków ubocznych. Pozbawienie kobiet prawa do pracy, do posiadania swoich pieniędzy, do stanowienia o sobie, wreszcie prawa do tego, żeby poznawać chłopców, mężczyzn na neutralnym gruncie, sprawiło, że kobiety stały się ofiarami, często swojej głupoty.
Dziewczyn nikt nie uświadamia, są one jedynie towarem przetargowym, ale i często łatwym łupem dla obszarpańców. Mężczyźni w książki z jednej strony chcą mieć nad kobietami władzę absolutną, a z drugiej - po kryjomu rozmawiają o tym, że drażni ich bierność kobiet. A nie da się zjeść jabłko i mieć jabłko.
Autorka opisała rodzinę afgańską, rodzinę dysfunkcjonalną, pozbawioną miłości i zrozumienia, bo tego w tym systemie nie było, za to opartą na rozkazach i spełnianiu rozkazów.
Książka porusza bardzo. Cały ten system jest chory, ale i kilka kobiet opisanych w książce mnie irytowało.
Afganistan - piekło kobiet.
Wolność to podstawowy przywilej człowieka, a to właśnie jest odbierane tamtejszym kobietom.