Ktoś, kto będzie cię kochał w całej twej nędznej glorii recenzja

Pierwsze co się rzuca w oczy to okładka. Ten róż i pękające jajko w połączeniu z chwytliwym i urzekającym tytułem? Zbiór opowiadań? Biorę! To że autorem jest twórca BoJacka Horsemana być może dodatkowo mnie przyciągnęło, bo trochę absurdów czy surrealizmu nie zaszkodzi. Chociaż od razu się przyznam, że serialu nie obejrzałam (jeszcze).

Już początkowe „opowiadanie” mnie zachwyciło, złapało za serduszko i nie chciało porzucić. Skąd ten cudzysłów, ktoś zapyta? Otóż, autor bawi się krótką formą. To nie są opowiadania pisane na jedną modłę, schematycznie językowo czy strukturalnie. O nie, znajdziecie tu różności. Kojarzycie grę Tabu? To teraz sobie wyobraźcie, że autor wykorzystał instruktaż gry do opowiedzenia historii. A może pisanie wierszem was zainteresuje? Też jest. Tak samo jak pies-narrator (prześmieszne, a jakie prawdziwe!). Rozmaitość tematów i form – odświeżające, urzekające i fascynujące. I przy każdym kolejnym opowiadaniu się zastanawiałam „Co tym razem wymyślił?”.

Ten zbiór pełen jest absurdów, surrealizmu, groteski, czarnego humoru i co tam jeszcze sobie wymyślicie. Oczywiście znajdują się tu też bardziej rzeczywiste historie. Najważniejsze jednak, że autor w ten sposób przekazał wiele obserwacji dotyczących ludzkich relacji, wbrew pozorom nie tylko romantycznych. Mamy więc zakochanych narzeczonych organizujących swój ślub, a ich wizja uroczystości leży w sprzeczności z przyjętymi normami. Więc oczywiście znajdują się dobrze życzący, wywierający pewne naciski. Brzmi znajomo? Jest też zwykła „przeciętniaczka”, która wdała się w przeciętny romans biurowy i stara się sobie poradzić z rozstaniem w ten zwykły, przeciętny sposób. Ale autor ukazał i miłość do rodzeństwa, walkę z chorobą i stratą. Prawdopodobnie każdy znajdzie cząstkę siebie w chociaż jednym opowiadaniu. A może i w większości?

Niektóre formy są niezwykle krótkie, po 2-4 strony, inne dłuższe, średnio po 30 stron. Osobiście polecam zagłębianie się w lekturze powoli, dać sobie odetchnąć i przyswoić, a nie „wciągać” całość natychmiast. I cóż, czekam z niecierpliwością na kolejne książki Boba-Waksberga (róż poleży przy moim łóżku jeszcze długo). A was pozostawiam z cytatem: