Odmęt recenzja

Zło rodzi się w ciszy. Nie zna dnia i godziny. Przychodzi niespodziewanie, burząc wszystko to, co zostało uporządkowane. Łamie wszelkie zasady, nie uznaje konwenansów. Zło czai się wszędzie nawet w najbardziej spokojnym miejscu. Tak było u Damiana Wolczuka, bohatera książki "Odmęt. Miał wszytko dom, pracę i ukochaną kobietę u boku. Do czasu, gdy jego miejscu w łóżku zajął ktoś inny i nie było to pies ani kot. Rzucił wszystko, co miał i wyjechał, byle z dala od tego, co zastał. Nie wiedział, że najgorsze dopiero przed nim. A czarne chmury jeszcze nie raz zbiorą się nad jego głową.

Nie będę owijać w bawełnę. Nie poczułam tej pozycji. Początek zapowiadał się dość ciekawie. Dziennikarz, którego ktoś próbuje zabić, klasztor dla osób z problemami i tajemnice, które skrywają Chęciny. Jednak po mniej więcej stu stronach wszystko siada. Brakuje aury tajemniczości, napięcia i tego czegoś, co powoduje, że trudno jest odłożyć książkę na półkę. Niemal połowa książki jest dość mocno przegadana. Fabuła, zamiast galopować, to ciągnie się jak zmęczony koń po zawodach. Sytuacji nie ratują nawet bohaterowie, którzy są nijacy i kompletnie bezbarwni. Tak naprawdę żaden z nich nie zbudził mojej sympatii. Ewentualnie nadrabia Damian Wolczuk, ale i on momentami bywa przezroczysty. Czy w książce znajdziemy coś, co przykuwa uwagę?

Na szczęście tak. Na uznanie i brawa dla autora zasługuje motyw regionalny. A mianowicie Chęciny, w których to dzieje się akacja pozycji. Czytając, miałam wrażenie, że wraz z bohaterem kroczę po uliczkach miasteczka i odkrywam tajemnice starego klasztoru. Akurat te fragmenty śledziłam z wielką przyjemnością. Przyjemnie było wyruszyć w nieznaną podróż do świata magii, grozy i religii. Na plus zasługuje również zakończenie, które zaskakuje, intryguje i wprowadza nową świeżość.

Naprawdę, gdyby pozycja była o połowę krótsza nie straciłaby na wartości. Czasem mniej znaczy więcej i zbytnie przeciąganie fabuły nie sprawi, że książka magicznie stanie się lepsza. Czytanie Odmętu przypomina oglądanie filmu, podczas którego zasypiacie, a jak się budzicie, to stwierdzacie, że to fajny obrazek, bo ma ciekawe zakończenie. Szkoda tylko, że środek pozwala na drzemkę. Dość długą drzemkę.