Drogi Martinie recenzja

Justyce to młody chłopak, który jest bardzo utalentowany, ale także... czarnoskóry. Nie zgadza się z podziałami; a gdy chce pomóc swojej dziewczynie, a w zamian zostaje zakuty w kajdany, decyduje się walczyć o swoje prawa. Zaczyna pisać listy do Martina Luthera Kinga Juniora, starając się znaleźć odpowiedzi na wiele pytań. A przede wszystkim na to, dlaczego kolor skóry ma decydować o tym, czy kiedykolwiek osiągnie sukces. 

Książka nie należy do lektur łatwych. Nie znajdziemy w niej wielu pozytywnych aspektów, co na dłuższą metę porusza podczas czytania. Ale o to chodziło autorce: aby czytelnik zrozumiał i zmęczył się tym, jacy niektórzy ludzie potrafią być źli. To udało się jej idealnie, ponieważ książka - chociaż bardzo krótka - naprawdę potrafi zaskoczyć, oburzyć i zmusić do namysłu nad tym, jak bardzo niesprawiedliwy jest świat. Nic magicznie się nie rozwiązuje, nie ma jednoznacznie dobrych czy złych rozwiązań, jest za to ciągła walka. Czy udana? Dowiecie się po lekturze. 
Jeśli chodzi o bohaterów, to niestety Justyce wypada dość blado na tle innych postaci. Wydaje się być bardzo zagubiony w swoich zamiarach, a cała jego droga jest usiana niepewnościami. Przez to trudno się z nim zżyć, bo często zmienia swoje zdanie. Osobiście irytowało mnie to. Moją ulubioną postacią została zdecydowanie SJ, chociaż też trudno mi było zrozumieć jej postępowanie. Ponieważ w tej książce nie ma jednoznacznych postaci czy zachowań; każda z nich jest na swój sposób wyjątkowa. Moim zdaniem zakończenie było zbyt otwarte, jakby fabuła została ucięta w połowie. Tak naprawdę nic się nie wyjaśniło, a czytelnik sam musiał wyciągnąć wnioski, czego nie lubię. 
Poza tym jednak całość wypada naprawdę dobrze i uważam, że jest warta przeczytania.