Pamiętam recenzja

Książka Piotra Stankiewicza jest nostalgiczną, bardzo osobistą, żeby nie powiedzieć, że wręcz intymną, podróżą w czasie. I pewnie nie miałaby aż takiej siły, pewnie nie poruszałaby czytelnika aż tak bardzo, gdyby nie specyficzny, oszczędny styl w którym została utrzymana. Zdania są krótkie, w większości oznajmiające, każde zaczyna się słowem pamiętam.

A co ja sama pamiętam? Pamiętam stare aparaty fotograficzne i to, że po zrobieniu zdjęcia trzeba było przewinąć film do przodu, bo inaczej zdjęcia naświetlały się jedno na drugim. Pamiętam, że w szczególnie zimne poranki szron osiadał na szybach i dziadziu opowiadał mi, że w nocy Dziadek Mróz przyszedł i pomalował nasze okna. Pamiętam, że kiedyś choinka na święta nie musiała być dizajnerska - utrzymana w kilku kolorach - ale składała się z wszystkiego i z niczego, z ręcznie robionych łańcuchów, z bombek pochodzących z różnych zestawów, z cukierków, których pod żadnym pozorem nie wolno było jeść, bo były tak stare, że aż przedwieczne. Pamiętam stary czarno-biały telewizor i że czekałam na Reksia.

Stankiewicz zabiera nas w podróż do czasów swojego dzieciństwa, swojej młodości i czasów gdy wkraczał w dorosłość. I jak każda podróż sentymentalna wspomnienia zawarte w ,,Pamiętam'' są nacechowane raczej pozytywnie. Owszem, autor wspomina o wypadkach, o katastrofach, o powodzi stulecia, nie pomija tych tematów. Jest ich jednak - siłą rzeczy - zdecydowanie mniej niż tych wspomnień ciepłych, pachnących latem, przygodami. Tych wspomnień gdy świat był jeszcze wielki i nieodkryty, gdy można było wszystko i można było zostać każdym, ten świat w którym w pewnym momencie życia znajduje się chyba każdy z nas - świat możliwości i nowości.
Świat w którym można było się urwać na wagary i pójść do wielkiego nowego kina, do Cinema City czy Heliosa, i to już samo w sobie było wielką przygodą. Świat, w którym po wyjściu z domu można było szwendać się bez końca i bez celu po łąkach zamieszkanych przez stada zajęcy, w których można było zimą spotkać sarnę bezwstydnie obgryzającą jabłonkę w ogrodzie. Świat, w którym wszystko szło ku lepszemu - Polska wkraczała do Unii, Ich Troje śpiewało Keine Grenzen, keine Fahnen. Świat, w którym jeszcze wierzyliśmy, że do osiągnięcia sukcesu wystarczyło pójść na dobre studia i znać angielski.

Siła ,,Pamiętam'' polega również na tym, że główny odbiorca tej książki jest jasno zdefiniowany - to my, wszyscy ludzie, których PESEL zaczyna się od cyfry 8. To dla nas powstała ta książka - książka, która obudzi nasze wspomnienia, która przypomni nam pewne wydarzenia, która sprawi, że poczujemy coś pomiędzy rozrzewnieniem, a nostalgią gdy dotrze do nas świadomość tego, że czas naszego dzieciństwa i naszej młodości już przeminął. I że możemy go chwytać i zatrzymywać tylko w taki sposób - spisując i pielęgnując wspomnienia. Boto se ne vrati.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl