Kształt demona recenzja

To już szesnasta powieść pani Magdaleny Zimniak, a druga przeczytana przeze mnie. Czarcie lustro spełniło moje oczekiwania czytelnicze, więc nie powiem, że nie liczyłem na to, że i Kształt demona ugruntuje moje nadzieje na znakomitą powieść.

Magdalena Zimniak jest absolwentką wydziału filologii angielskiej Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1990 roku prowadzi szkołę językową. Jak można przeczytać na drugiej stronie okładki, pani Magda w swoich powieściach przeplata wątki kryminalne, psychologiczno-obyczajowe i mojego ulubionego gatunku thrillera.

Gdy spojrzymy na okładkę, od razu można się domyśleć, że nie będzie to literatura obyczajowa. Oj nie! Mrok, jakby opuszczony kościół i osoba, na pewno kobieta, patrząca w stronę ołtarza, co można wnioskować po schodkach i po tym, że po prawej stronie widać też stalle, w których przeważnie siedzą ministranci posługujący księżom w celebrze mszy świętej. Kościół jest pusty i mroczny, tylko przez okna przebija się światło dnia.

Główną bohaterką powieści okazuje się Julia, młoda kobieta po przejściach związanych z jej chorobą psychiczną. Tak naprawdę akcja powieści rozpoczyna się, gdy Julia znika mężowi Karolowi z oczu podczas mszy świętej. Już samo wyjście do kościoła na warszawskiej Tamce dla mężczyzny było czymś dziwnym, ponieważ jego kobieta uważała siebie za gorliwą ateistkę. Karol zgodził się na to wyjście, ale nie spodziewał się, że Julia zniknie, jakby ktoś wypowiedział zaklęcie i machnął czarodziejską różdżką. Gdy dziewczyna się nie znajduje, idzie na policję, by zgłosić zaginięcie. Trafia na komisarza, Krystynę Farkas, która wraz ze swoimi współpracownikami będzie zajmować się tą z pozoru łatwą sprawą. Gdy jednak się okaże, że to nie pierwsze zaginięcie młodej kobiety w warszawskim kościele, sprawa staje się z tych trudno rozwiązywalnych. Poprzednie zaginięcia nie przyniosły rozwiązań, bo nie odnaleziono żadnej z kobiet. Co wspólnego ma z tym Julia? Julia, jej rodzice oraz niepełnosprawny brat Maksymilian, poruszający się na wózku inwalidzkim?

Powieść toczy się dwutorowo. To, co tu i teraz oraz kiedyś, gdy poznajemy czasy, gdy Julka była nastolatką i trafiła do kliniki, gdzie leczono osoby z różnymi zaburzeniami psychicznymi. Dlaczego się tam znalazła?

Autorka w bardzo zawiły sposób plącze losy bohaterów powieści. Każdy z nich może być o wszystko podejrzany, nawet osoba na wózku. Do samego końca trzyma w napięciu, do samego końca dla mnie każdy był winien rodzinnych tragedii. A na pytanie Magdaleny Zimniak zawartej na końcu powieści, odpowiadam tak!!!

Skarpie Warszawskiej dziękuję za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki.