A.B.C. recenzja

Recenzja:
Herkules Poirot zaczyna dostawać listy od seryjnego mordercy, w których zapowiada on swoje kolejne zbrodnie. Ofiary są dobierane w porządku alfabetycznym. Czy detektywowi uda się odnaleźć A.B.C - tajemniczego zabójcę, zanim dotrze on do litery Z?

Sposób narracji był specyficzny. Jednocześnie przeplatała się powieść oczami Hastingsa - przyjaciela Poirot oraz domniemanego mordercy. Powodowało to brak napięcia. Od początku było wiadomo kim jest zabójca oraz jak popełnia zbrodnie. Myślę, iż tajemniczość, ciągła niepewność i stopniowe naprowadzanie czytelnika na trop złoczyńcy są kluczowymi aspektami powieści kryminalnej - jeśli ich brak, to znika również cała zabawa zawarta w lekturze. Czułam się jakbym zaczynała czytać książkę od końca.

Oczywiście zakończenie posiada logiczne wyjaśnienie serii zabójstw oraz postaci mordercy, a jednocześnie pozostawia czytelnika w zupełnym osłupieniu. Niestety dochodzenie do konkluzji i sposób zrealizowania pomysłu na dany kryminał jest fatalny. Odkrycie wszystkich kart już na początku powieści, powoduje niechęć do poznania dalszych wydarzeń. Bardzo się męczyłam podczas lektury, a chyba nie o to w tym chodzi. Musiałam się zmuszać, by skończyć pozycję, co nie zdarza mi się podczas spotkań z twórczością Agathy Christie.

Nie jest to moja ulubiona powieść Christie, raczej ustawiłabym ją na końcu (choć ostatnie miejsce i tak zajmuje ,,12 prac Herkulesa"). Nie polecałabym jej na pierwsze spotkanie z królową kryminałów, ponieważ można się zdecydowanie zrazić. Historia się ciągnie, pojawia się brak podekscytowania, czy ciekawości odnośnie kolejnych posunięć detektywa. Mam wrażenie, że prowadzenie narracji oczami podejrzanego w sposób nie pozostawiający zwątpień co do jego winy (bohater sam się przyznaje do morderstw) powoduje utratę klimatu, który towarzyszy kryminałom.

Jeśli jesteście ciekawi moich innych recenzji opublikowanych z piękną oprawą graficzną, to zapraszam na mojego instagrama @otwarte_ksiegi
link:https://www.instagram.com/otwarte_ksiegi/