Rok 1984 recenzja

Wszyscy znamy tę książkę. Serio. Każdy wie, o czym jest. Sama znałam tę książkę na wylot zanim po nią siegnęłam. No bo wiemy. Bo przecież Wielki Brat. I taka trochę dyktatura. I taki trochę komunizm najgorszej postaci. Znamy, było, nudy. Na pewno?

Ta książka drażni. Świat przedstawiony drażni. Postacie drażnią. Nawet główny bohater w swojej nieidealności- drażni. 
Po co pisać książkę, która drażni czytelnika? Po to, żeby zmusić do myślenia. Po to, żeby wywołać reakcję. Po to, żeby... no właśnie. Może właśnie po to, żebyśmy otworzyli oczy na świat w którym żyjemy? Żebyśmy zapytali samych siebie, czy wolno nam jeszcze myśleć na włąsną rękę?

Manipulcja w Oceanii jest perfecyjna. Przemyślana. Spójna. Przerażająca. Równie przerażający jest fakt, że to nie jest tylko fantazja. Czytając tę książkę mamy świadomość, że gdzieś na świecie to się dzieje. A jeśli dzieje się gdzieś, to może równie dobrze dziać się tutaj. Teraz. Wokół nas. A my możemy nawet nie zauważać. To budzi niepokój. To musi budzić niepokój, żeby miało sens. 

Fabuła "Roku 1984" skontruowana jest sprawnie a tok wydrzen płynie dość wartko- w książce zdarzają sie momentami przestoje i zmiana tempa na wolniejsze, ale są w pełni usprawiedliwione - są to chwile, które wymagają od czytelnika większego skupienia nad mechanizmami świata przedstawionego. Postacie, jak wspomniałam, nie są idealnymi formami, bohaterami, z którymi chcemy się utożsamiać. Ale tym sposobem niejako trudno jest się właśnie nieutożsamiać. Przewrotnie. 

I na koniec refleksja. Narracja prowadzona jes tak, żeby czytelnik miał pełen wgląd w myśli i uczucia bohatera. Pełen wglą w myśli i uczucia? Brak luksusu myślenia w sanktuarium sowjego umysłu? To już gdzieś było... Nie przypadkiem w MInistertwie Miłości wspomnianym w tekście? W więc, czy cyztając, sami nie stajemy się kontrolerami? 

Wciąga. Drażni. Niepokoi. Zmusza do myślenia.
Raczej nie bawi, nie dostarcza lekkiej rozrywki. 
Książa na intelektualny wieczór, nie na "odmożdżenie" na plaży. Przynajmniej w mojej opinii.