Ty pieronie! Biografia Franciszka Pieczki recenzja

To nie jest książka o świetnym aktorze. To książka o aktorze wybitnym. Ciężko ją czytać pod względem emocjonalnym, bo Franciszka Pieczkę pożegnaliśmy bardzo niedawno i z pewnością wielu z nas nadal przeżywa tę niepowetowaną stratę. Dla jednych Gustlik, dla innych Japycz, nie zapominając też o mnóstwie ról filmowych oraz teatralnych. W swoich interpretacjach charakterystyczny, a równocześnie za każdym razem innowacyjny. Drugiego takiego nie było, a prawdopodobnie już nie będzie. Zdolnego, a przy tym niesłychanie ciepłego, serdecznego, zawsze służącego radą, zrozumieniem dla cudzych problemów. Dlatego, otrzyjmy łzy, i czytajmy.

Magdalena Jaros swoją książkę zaczęła pisać jeszcze za życia Pieczki, prowadziła z nim rozmowy telefoniczne, które, niestety, pod koniec tegorocznego lata ustały ze względu na pogorszający się stan zdrowia pana Franciszka. Jednak wydaje mi się, że pomimo ciężkich okoliczności zdążył przekazać bardzo dużo mądrości, uchylić rąbka tajemnic dotyczących prywatności, a przez całą karierę niesamowicie tego aspektu pilnował, unikając powszechnego „celebryctwa”. Człowiek rodzinny, uwielbiający dzieci oraz wnuki, tęskniący za zmarłą żoną, będącą latami jego ostoją. Pięknie o niej opowiadał.

Jaros skonstruowała ciekawy sposób prowadzenia narracji, dzięki temu bliżej poznajemy nie tylko głównego bohatera książki, ale też środowisko aktorskie, z zaletami oraz przywarami. To także spojrzenie na kilka różnych epok, mnóstwo fantastycznych anegdot. Duży plus za samo wydanie (okładki z tej serii są absolutnie świetne, ukłony w stronę wydawnictwa), uzupełnione o zdjęcia z planów filmowych, teatralnych, bo i teatr, nomen omen, grał arcyważną rolę w karierze pana Franciszka. Wspaniała lektura, wzruszająca, dowcipna, która ostatecznie pozostawia nas z refleksją, że przecież właśnie taki był „Gustlik” — idący przez życie z ogromnym poczuciem humoru, nawet wtedy, gdy wiał mu wiatr w oczy.

Zostawił po sobie znakomity dorobek artystyczny, lecz również wpływ na wielu ludzi, jego wierną widownię. Napisana przez Magdalenę Jaros biografia uświadomiła mi, iż, mimo smutku, mamy obowiązek wspominać pana Franciszka z radością, którą tak długi czas między nas dzielił. Cieszę się z możliwości lepszego przyjrzenia się sylwetce mężczyzny będącego po prostu wzorem, wzorem pięknego człowieczeństwa. Proszę wierzyć, to żadna laurka, tylko szczera prawda, a warto o niej głośno mówić.